Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016

Περί τελειομανίας

Η εμμονή στην «Τελειότητα» και το ατέρμονο κυνήγι του «Αψεγάδιαστου» ταλαιπωρεί πολλούς ανθρώπους. Ναι μεν βγαίνει ασυνείδητα ως μία εσωτερική ανάγκη, η οποία αν δεν ικανοποιηθεί, ενδέχεται να «τιμωρήσει» αλλά τελικά, όπως και να έχει, προκαλεί απίστευτη ψυχική και σωματική κούραση και στον «Τελειομανή» και στους γύρω του.
Η «Τελειοθηρία» από τι προκαλείται; Όταν ένας άνθρωπος θέλει τόσο πολύ να έχει under control τα πάντα στη ζωή του, να είναι όλα σε τάξη, να μαζεύει μόνο επιτυχίες, κατά βάθος τι θέλει να κερδίσει;
Η απάντηση είναι μία και μοναδική. Την επιβεβαίωση, την επιβράβευση και την αποδοχή.
Συνήθως, οι ενήλικες που είναι «Τελειομανείς» στην ζωή τους, ως παιδιά έχουν εισπράξει σε μεγάλο βαθμό την επίκριση και την αδιαφορία, μπήκαν αρκετά στο περιθώριο και μεγαλώνοντας με το να προσπαθούν καθημερινά να ελέγχουν και να επιδιώκουν την «τέλεια» δουλειά, τους «τέλειους» συντρόφους, την «τέλεια» οικογένεια, τους «τέλειους» φίλους, αισθάνονται ότι τα μάτια γύρω τους θα καμαρώνουν για εκείνους. Στην πραγματικότητα, αγωνίζονται με αυτόν τον τρόπο να πιστέψουν στον ίδιο τους τον εαυτό μέσα από τους «άλλους», γιατί δεν έχουν μάθει από τα παιδικά τους χρόνια να αυτο-καμαρώνονται.
Οι «Τελειομανείς» άνθρωποι μέσα από αυτόν τον καταναγκασμό, καλώς ή κακώς, βγάζουν και ωραία αποτελέσματα μέσα από τις ενέργειες τους. Για αυτό άλλωστε και οι εργοδότες δεν έχουν ποτέ κανένα παράπονο από τέτοιους εργαζομένους. Οι ίδιοι, όμως, προκειμένου να πετύχουν το καλύτερο και να αποκλείσουν κάθε πιθανότητα αποτυχίας, καταναλώνουν περισσότερες δυνάμεις από αυτές, που μπορούν να αντέξουν, βάζοντας παράλληλα και σε άλλους ανθρώπους το «μαχαίρι στο λαιμό», για να το διασφαλίσουν. Όλη αυτή η εσωτερική πίεση, που στο συνειδητό θεωρείται απόλυτα φυσιολογική, συσσωρεύεται και πολλές φορές σωματοποιείται με τις λεγόμενες «ψυχοσωματικές διαταραχές».
Η λύση βρίσκεται στο να τροποποιηθούν οι «καταγραφές του παρελθόντος». Να αλλάξει η ματιά προς τον εαυτό και να γίνει απόλυτα κατανοητός ο λόγος, που δεν εισπράχθηκαν τα «μπράβο» κατά την παιδική ηλικία. Η κατανόηση, η αποδοχή, η συγχώρεση και η αγάπη προς εμάς τους ίδιους και την οικογένεια, που μας έφερε στον κόσμο, είναι λέξεις κλειδιά για την εξομάλυνση της «Τελειοθηρίας». Είναι μόνο καλό, να επιθυμούμε καλά πράγματα για εμάς και τους ανθρώπους, που αγαπάμε. Αλλά αυτό με βασική προϋπόθεση να απουσιάζει ο ψυχαναγκασμός, το άγχος και η αγωνία από κάθε είδους προσπάθεια. Γιατί; Γιατί απλά το «Τέλειο» δεν υπάρχει, η «Κορυφή» δεν αγγίζεται και αν αγγιχθεί, τότε έχουμε την αίσθηση ότι στην πορεία υπάρχει και άλλη. 

Της Μαριας Αθανασιαδου απο το enikos. gr

http://olympia.gr