Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Η Οξφόρδη ζωντανεύει την αρχαία Ελληνική μουσική



Την αρχαία Ελληνική μουσική η οποία δεν έχει ακουστεί εδώ και χιλιάδες «ζωντανεύει» το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης σύμφωνα με το BBC, το οποίο φιλοξενεί εκτενές ρεπορτάζ για τον τρόπο με τον οποίο θα επιτευχθεί το τολμηρό αυτό εγχείρημα.
«Φανταστείτε σε 2.500 χρόνια από τώρα, να είχαν από μείνει μόνο μερικοί στίχοι των Beatles και μερικές λέξεις από τις όπερες του Μότσαρτ και του Βέρντι χωρίς την μουσική. Φανταστείτε πόσο ενθουσιώδες θα ήταν να αναδημιουργήσουμε την μουσική, να ανακαλύψουμε εκ νέου τα όργανα που την έπαιζαν και να ακούγαμε τις λέξεις με την ορθή τους σειρά.
Αυτό θα γίνει και με τα κλασσικά κείμενα της αρχαίας Ελλάδας. Συχνά οι Δυτικοί λογογράφοι ξεχνούν ότι τα έπη του Ομήρου, τα ερωτικά ποιήματα της Σαπφούς και οι τραγωδίες του Σοφοκλή και του Ευριπίδη ήταν όλα αρχικά μουσική» δηλώνει ο Armand D' Angour, μουσικός και καθηγητής κλασσικής στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
Πως θα δημιουργήσουν ξανά την μουσική
«Δεν είναι όμως αυτή η μουσική χαμένη πολύ μακριά από οποιαδήποτε ανάσυρση;», αναρωτιέται το BBC και απαντά: «Η απάντηση είναι όχι. Οι ρυθμοί- ίσως το πιο σημαντικό κομμάτι της μουσικής έχουν διατηρηθεί στις λέξεις αυτές καθ αυτές, σε τμήματα μακρών και συρτών συλλαβών. Τα όργανα είναι γνωστά από περιγραφές, πίνακες και αρχαιολογικά ευρήματα, τα οποία μας επιτρέπουν να επαναφέρουμε το βάθος και το εύρος των ήχων που δημιουργούσαν».
Οι νέες ανακαλύψεις
Στη συνέχεια, το BBC υποστηρίζει πως έχουν έρθει στην επιφάνεια νέες ανακαλύψεις σχετικά με την αρχαία ελληνική μουσική από μερικές δεκάδες αρχαία κείμενα χαραγμένα με μια φωνητική σημειογραφία η οποία επινοήθηκε γύρω στο 450 π.Χ., αποτελείται από αλφαβητικά γράμματα και σημεία τα οποία τοποθετούνται πάνω από τα φωνήεντα των Ελληνικών λέξεων, ενώ μάλιστα επισημαίνει πως «οι Έλληνες είχαν επεξεργαστεί τις μαθηματικές αναλογίες μουσικά διαστήματα - μια οκτάβα είναι 2:1, το ένα πέμπτο 3:2, ένας τέταρτος 4:3, και ούτω καθεξής.
Ο συμβολισμός δίνει μια ακριβή ένδειξη της σχετικής γραμμής: Το γράμμα Α στην κορυφή της κλίμακας, για παράδειγμα, αποτελεί μια μουσική νότα ένα πέμπτο υψηλότερο από N μέχρι τη μέση του αλφαβήτου. Απόλυτη γραμμή μπορεί να πραγματοποιηθεί από τις φωνητικές κλίμακες που απαιτούνται για να τραγουδήσει τα σωζόμενα μελωδίες».
Πως αξιολογούνται τα έγγραφα
«Αν και τα έγγραφα, που βρέθηκαν σε πέτρα στην Ελλάδα και σε παπύρους στην Αίγυπτο, είναι εδώ και πολύ καιρό είναι γνωστά στους κλασικιστές, τις τελευταίες δεκαετίες έχουν αυξηθεί τα νέα ευρήματα. Χρονολογούμενα γύρω στο 300 π.Χ. έως το 300 μ.Χ., τα θραύσματα αυτά μας προσφέρουν μια σαφέστερη εικόνα της μουσικής στην αρχαία Ελλάδα», αναφέρει το BBC.
Πως ακουγόταν η Ελληνική μουσική
Οι ερευνητές, επισημαίνουν πως μερικές από τις μελωδίες που έχουν επιβιώσει, είναι πολύ ελκυστικές για τα μοντέρνα αυτιά. Ένα ολοκληρωμένο κομμάτι χαραγμένο σε μαρμάρινη στήλη και χρονολογούμενο γύρω στο 200 μ.Χ., είναι ένα σύντομο τραγούδι των τεσσάρων γραμμών το οποίο έχει συνθέσει ο Σείκιλος. Τα λόγια του τραγουδιού μπορούν να μεταφραστούν:
«Αν είσαι ζωντανός, λάμπεις,
μην αφήνεις να πέφτει η διάθεσή σου
Έχουμε μια σύντομη ζωή να ζήσουμε
Ο χρόνος πάντα απαιτεί ένα τέλος»
«Ο συμβολισμός είναι σαφής. Σηματοδοτεί μια τακτική ρυθμικού beat, και δείχνει μια πολύ σημαντική αρχή της αρχαίας σύνθεσης. Στην αρχαία Ελληνική η φωνή ανέβηκε στη γραμμή για ορισμένες συλλαβές και έπεσε σε άλλες», σημειώνουν οι ερευνητές.
Μπορείτε να ακούσετε μια αρχαία Ελληνική μελωδία που παραθέτει το BBC εδώ

http://www.apocalypsejohn.com

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Στην Ουρουγουάη χτυπά η καρδιά της Ελλάδας




Άγαλμα του Προμηθέα στην πλατεία Avenida Independencia του Μοντεβιδέο

Στη λατινική Νότιο Αμερική, ζει και βασιλεύει το Ελληνικό Πνεύμα. Στην Ουρουγουάη δε, υπάρχουν χιλιάδες Ουρουγουανοί οι οποίοι ομιλούν...άπταιστα Ελληνικά και πολλοί από αυτούς...Αρχαία Ελληνικά!
Στην Ουρουγουάη συμβαίνει το παράδοξο φαινόμενο να υπάρχουν πάνω από 3.000 Έλληνες μετανάστες αλλά και διπλάσιος αριθμός Ουρουγουανών που μιλούν ελληνικά. Σε αυτή τη μικρή χώρα της Λατινικής Αμερικής οι πολίτες της δεν είναι απλά φιλέλληνες, είναι ελληνολάτρες.
Σε πρόσφατη έρευνα της Eurostat το μεγαλύτερο ποσοστό των ερωτηθέντων Ουρουγουανών απάντησε ότι πολιτιστικά ταυτίζονται με την Ευρώπη και στην δεύτερη ερώτηση για το ποιά χώρα από την Ευρώπη έρχεται πρώτη στο μυαλό τους, η πλειοψηφία απάντησε: Η Ελλάδα.
Η εκπαίδευση στην Ουρουγουάη είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο και από μικρά παιδιά μαθαίνουν για την Ελλάδα. Μάλιστα στο Μοντεβιδέο έρχονται χιλιάδες φοιτητές από άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής τόσο για την ποιότητα των σπουδών, όσο και γιατί η Παιδεία εδώ είναι δωρεάν με πολλές παροχές και κίνητρα για τους φοιτητές.
Έτσι εξηγείται κατά ένα μέρος η ελληνολατρία. Λέξη που την πρωτοάκουσα στην Ουρουγουάη, έναν από τους σταθμούς της περιπλάνησής μου στον κόσμο.
Οι περισσότεροι Ουρουγουανοί που συνάντησα ήξεραν και κάποιες ελληνικές λέξεις. Κάποιοι μάλιστα αντί να μάθουν αγγλικά επέλεξαν τα ελληνικά (εμείς αντί να μάθουμε ελληνικά, επιλέγουμε τα αγγλικά!). Όπως ο Λουίς, η Ταμπάρε, ο Βαλεντίν.
Ο Valentin Abitante και πολλοί άλλοι δεν γνωρίζουν άλλες γλώσσες. Μόνο τη μητρική τους και ελληνικά.
Η Μαργκαρίτα μιλά άπταιστα ελληνικά. Σπίτι της θα ακούσεις   ελληνική μουσική. Ακόμη και βιντεοκασέτες από τις "Τρεις Χάριτες" και τους "Απαράδεκτους". Από το ίντερνετ παρακολουθεί ελληνική τηλεόραση!
«Χιλιάδες Ουρουγουανοί, ανάμεσά τους κι εγώ, μάθαμε να μιλάμε την Ελληνική Γλώσσα. Μάθαμε να λατρεύουμε την Ελλάδα και τον Ελληνικό Πολιτισμό. Είχαμε την τύχη να νιώσουμε την ουσία του. Πιστεύω αυτό που είπε ο Νίτσε ότι ο κόσμος μπορεί να είναι όσο θέλει σκοτεινός, όμως αρκεί να παρεμβάλουμε σε αυτόν ένα κομμάτι ελληνικής ζωής για να φωτιστεί αμέσως άπλετα». Κουβέντες της Margarita Larriera. Η Margarita Larriera είναι σήμερα διευθύντρια του Ιδρύματος «Μαρία Τσάκος» που ιδρύθηκε το 1978 από τον καπετάν Παναγιώτη Ν. Τσάκο με σκοπό τη διάδοση της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού.
Όσοι Ουρουγουανοί είχαν την τύχη να έλθουν στην χώρα μας και αντίκρισαν τον Παρθενώνα, δάκρυσαν.
«Εσείς οι Έλληνες υποτιμάτε αυτό που έχετε. Όταν πρωτοείδα τον Παρθενώνα στα 50 μου χρόνια, εγώ και ο άντρας μου βάλαμε τα κλάματα. Οι Έλληνες φίλοι μας που ήταν μαζί μας μάς κοίταξαν περίεργα. Δεν μπόρεσαν να καταλάβουν γιατί. Ούτε εμείς περιμέναμε να αντιδράσουμε έτσι. Τα δάκρυα ίσως ήταν ένας τρόπος για να εκφράσουμε όσα αισθανόμασταν και δεν μπορούσαμε να τα εξηγήσουμε με λόγια. Και πίστεψέ με Δημήτρη, ακόμα και σήμερα θεωρώ μεγάλη τιμή μου που είδα με τα μάτια μου και άγγιξα με τα χέρια μου τον Παρθενώνα και όλα όσα συμβολίζει για την Ελλάδα αλλά και για τον κόσμο ολόκληρο». Λόγια της Σίλβιας, μιας ακόμη Ουρουγουανής που συνάντησα στο Μοντεβιδέο.
Ο Κάρλος είναι 28 χρόνων. Πριν δύο χρόνια βρέθηκε στην Ελλάδα. Όταν του είπαν ότι αυτό που βλέπει είναι η Ακρόπολη, απομακρύνθηκε από την παρέα του και κάθισε σε μια γωνιά του δρόμου. Δεν ήθελε να τον δουν να κλαίει.
Επισκέφθηκα τον Sergio William Carzolio. Έμαθε για το www.godimitris.gr από μια συνέντευξή μου σε έναν τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό. Ζήτησε να με δει. Βρεθήκαμε στο σπίτι του. Βέρος Ουρουγουανός. Έμαθε ελληνικά γιατί δούλευε σε ελληνικά καράβια και έκανε πολλούς Έλληνες φίλους.
«Οι καλύτεροι μου φίλοι ήταν Έλληνες. Φανταστικοί άνθρωποι. Άρχισα να κάνω μαθήματα στην ελληνική κοινότητα του Μοντεβιδέο και μετά από το 1978 άρχισα να παρακολουθώ τα μαθήματα στο Ίδρυμα Τσάκος. Σιγά-σιγά όταν ήμουν στα βαπόρια άρχισα να καταλαβαίνω τα ελληνικά τραγούδια. Ενδιαφέρθηκα για την ελληνική ποίηση. Ήθελα να μιλώ σωστά ελληνικά. Στα πλοία η γλώσσα των ελλήνων ήταν φτωχή. Ήθελα περισσότερα. Έμαθα περισσότερα. Αυτές τις μέρες ξανάπιασα το Μαραμπού του Νίκου Καββαδία. Μια φορά την εβδομάδα, είμαστε μια παρέα Ουρουγουανών που συναντιόμαστε και μιλάμε ελληνικά για να κάνουμε πρακτική».
Ο Sergio αν και καθολικός εδώ και 30 χρόνια πηγαίνει στην ελληνική ορθόδοξη εκκλησία. Στην ατζέντα του από τη μια πλευρά έχει τα στοιχεία του και τα τηλέφωνα ανάγκης και στην άλλη το Πάτερ Ημών. «Αισθάνομαι πια σαν Έλληνας. Έζησα πολλά χρόνια στα βαπόρια με Έλληνες. Πλέον σκέφτομαι σαν Έλληνας».
«Βλέπω τους Έλληνες σαν να είμαστε αδέλφια. Να ξέρουν ότι σε αυτή τη χώρα υπάρχουν φιλέλληνες που στην ανάγκη είναι έτοιμοι να βοηθήσουν και να τους υπερασπιστούν».
Φεύγοντας μου έδωσε σε ένα κομμάτι χαρτί μια παράγραφο από σημειώσεις του Νίκου Καζαντζάκη.«Πρέπει αλήθεια να είμαστε περήφανοι για τη σύμπτωση αυτή να γεννηθούμε Έλληνες. Και συνάμα να νιώθουμε κάθε στιγμή, σε κάθε μας λόγο, σε κάθε γραμμή και στοίχο που γράφουμε πως έχουμε μεγάλη ευθύνη».

Άγαλμα του Σωκράτη έξω από τη Εθνική Βιβλιοθήκη του Μοντεβιδέο


Η Circe Maia, πολύ γνωστή ποιήτρια στην Ουρουγουάη, άκουσε πριν χρόνια την ελληνική εκπομπή του Αλέξανδρου Πανταζόγλου, στο Radio Continente 730 AM όπου εδώ και 35 χρόνια εμπλουτίζει τα ερτζιανά της Ουρουγουάης με ελληνικό λόγο και μουσική. Άκουσε τον Πανταζόγλου να μεταφράζει στοίχους του Ρίτσου. Γοητεύτηκε. Άρχισε να μαθαίνει ελληνικά. Πρόσφατα δημοσίευσε μια εργασία της με τίτλο «Προσεγγίζοντας τον Ρίτσο».
Ένα δημόσιο σχολείο στην Ουρουγουάη ονομάζεται Grecia (Ελλάδα). Οι μαθητές είναι όλοι τους παιδιά Ουρουγουανών. Το ίδιο και οι δάσκαλοί τους. Όμως κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου γιορτάζουν σαν Έλληνες. Τραγούδια, θεατρικά, ποιήματα. Να ακούς από αυτά τα μικρά παιδιά τον εθνικό μας ύμνο. Μάλιστα επειδή ο εθνικός ύμνος της Ουρουγουάης διαρκεί περίπου 6 λεπτά και ο δικός μας ούτε ένα, τα παιδιά αυτά λένε περισσότερους στοίχους του Δ. Σολωμού, έτσι ώστε να υπάρχει μια. . . ισορροπία. Ακόμη και η σημαία είναι σχεδόν ίδια με την ελληνική. Αν δεν κυματίζουν τις μπερδεύεις. Απλά αντί για σταυρό, έχει έναν κίτρινο χαρούμενο ήλιο.
Έξω από τη Εθνική Βιβλιοθήκη του Μοντεβιδέο, δίπλα στην είσοδο, βρίσκεται το άγαλμα του Σωκράτη.
Στην παραλιακή ένα πάρκο ονομάζεται Αθήνα και έχει την προτομή του Ομήρου. Ο κεντρικότερος δρόμος της παλιάς πόλης κάτω από το λόφο ονομάζεται Grecia. Ένα από τα ομορφότερα νεοκλασικά κτίρια στο κέντρο της πόλης στην πρόσοψή του γράφει: Αθηναίος. Σε όλα τα βιβλιοπωλεία θα βρεις βιβλία ελλήνων συγγραφέων και ποιητών. Ακόμη και στα πολύ μικρά.
Πρόσφατα με πρωτοβουλία της ελληνικής πρεσβείας, στο υπουργείο Εξωτερικών της Ουρουγουάης πραγματοποιήθηκε έκθεση φωτογραφίας με βυζαντινές εικόνες. Η συμμετοχή ήταν τόσο μεγάλη που διήρκεσε διπλάσιο χρόνο από τον προγραμματισμένο. Δεκάδες τα σχολεία που την επισκέφθηκαν.
Όταν έρχονται Έλληνες καλλιτέχνες ή ανεβαίνουν ελληνικά έργα στο θέατρο,
οι αίθουσες είναι γεμάτες από κόσμο.
Η ελληνική κοινότητα έχει συνδράμει πολλά για να στηριχτεί ο φιλελληνισμός. Είναι από τις παλαιότερες ελληνικές κοινότητες στη Λατινική Αμερική. Στην αυλή της υπάρχει η μοναδική ελληνική ορθόδοξη εκκλησία της Ουρουγουάης.
Πάρα πολλά έχει προσφέρει και το Ίδρυμα Μαρία Τσάκος το οποίο εδώ και σχεδόν 30 χρόνια παρέχει δωρεάν μαθήματα σε όσους θέλουν να μάθουν ελληνικά. Μέχρι σήμερα από τις αίθουσές του έχουν περάσει περισσότεροι από 4.000 μαθητές. Πολλοί από αυτούς κατέχουν υψηλές θέσεις. Όπως ο διοικητής της Τράπεζας της Ουρουγουάης, συνεργάτες υπουργείων, διπλωμάτες, διευθυντές δημόσιων υπηρεσιών.
Στην Ουρουγουάη είδα για πρώτη φορά ένα πραγματικό καρπό της απλόχερης διασποράς του ελληνικού πολιτισμού. Γνώρισα Έλληνες συγγενείς εκ πνεύματος. 

http://alliapopsislade.blogspot.com.au/2009/08/blog-post_27.html

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Οἱ νίκες δὲν στηρίζονται σὲ ΝΑΙ συμβιβασμοῦ. Στηρίζονται σὲ ΟΧΙ ἡρωισμοῦ


Ένα μήνυμα με βαθιά πολιτικό περιεχόμενο και εθνικό προσανατολισμό, έστειλε ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος.

Ο ιεράρχης που διακρίνεται για την “άλλη λογική” με την οποία προσεγγίζει τον ρόλο της Εκκλησίας, σε μια εποχή κρίσης, βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης, συνδέει το “ΟΧΙ” της Ελλάδας προς τις δυνάμεις του φασισμού στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τη σημερινή πραγματικότητα από τις αρνητικές συνέπειες της οποίας απειλείται ευθέως η ελληνική κοινωνία.

Ακολουθεί το μήνυμα του Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαου:

Σήμερα γιορτάζουμε μι μέρα δόξας τς στορίας μας, μι μέρα πανηγυρικς πόδειξης τς ρωικς λληνικς ψυχς μας. λοι ο τότε σχυροί, Γερμανο κα ταλοί, ναντίον μας. Ο....
γονες μας φτωχοί, μικροί, δύνατοι. Δυνατο μως στν ψυχή, μεγάλοι στ ράματα, πλούσιοι σ δανικά.

Μ κυβερντες πο κουγαν τν ναστεναγμ τς στορίας κα ξεραν ν κφράζουν τ φων το λαο στς πειλς τν ξένων κα χι τ λαίμαργη βούληση τν δίστακτων δυνάμεων στν γονατισμένο κα τότε λαό. Τ ΟΧΙ δν τ επε νας• τ επε λόκληρος λαός. πλά, βρέθηκε ατς πο συνδύασε τν ρμοδιότητα τς ξουσίας του μ τν παλμ το λαο.

Κα σήμερα πατρίδα μας βρίσκεται σ διότυπη μπόλεμη κατάσταση κα ζε σ κατοχή. Κα ατ τ φορ δυστυχς Γερμανική. Κα χι μόνον. λήθεια εναι τι, θύματα κα τς δικς μας περισκεψίας κα μικρόνοιας, ξεγελαστήκαμε κα παρασυρθήκαμε σ νόητη ζωή. Χαλάσαμε ς λαός. 

Τς τελευταες δεκαετίες φροντίσαμε ν καταστρέψουμε να-να τ θεμέλιά μας, τος βωμος κα τ ερά μας, πίστη, παιδεία, παράδοση, στορία, γλσσα, θεσμούς, ξίες. Γι’ ατ κα δν ντέξαμε τ σύγχρονη πίθεση. Κα ν πο φτάσαμε! Μέσα σ λίγα χρόνια βλέπουμε τς περιουσίες μας ν χάνονται, τν νεργία ν αξάνεται, τος νέους μας ν κπατρίζονται, τν λαό μας ν πεινάει, τν ξιοπρέπειά μας ν ξανεμίζεται, τ χώρα μας ν δειάζει. Βουλιάξαμε σ χρέη κα δάνεια, βυθιστήκαμε σ προβλήματα κα διέξοδα, γεμίσαμε συσσίτια.

ν συνεχίσουμε τσι, σ λίγο θ τρμε μπομπότα κα κονσερβαρισμένες τροφές. ν τ βρίσκουμε κι’ ατά. λληνικ σημαία δν θ μονοπωλε τν κυριαρχία μας σ ατν τν τόπο. Κάποιες λλες ξένες σημαες θ θυμίζουν τ λάθη μας κα τν κατοχικ μανία λλων λαν. Κάτι πρέπει νά λλάξει. Τώρα. μεσα. Χωρς δεύτερη σκέψη, δίχως καμία καθυστέρηση. 

Ατο πο μ τν ψφο μας διαχειρίζονται τς τύχες μας σως ποκατέστησαν τν ξιοπιστία μας στ ξωτερικό, σως μείωσαν τος δεκτες τς φεσης, σως δημιούργησαν πρωτογενς πλεόνασμα. 

τσι μς λένε. Δν θέλουμε ν τος δικήσουμε, τος πιστεύουμε. Ο διοι μως φορολόγησαν δυσώπητα τν λαό, δημιούργησαν στρατις νέργων, πλήθη πεινασμένων κα πελπισμένων, κατομμύρια φτωχν κα λεγενες ατοεξορίστων. Κα τ χειρότερο, γέννησαν πολιτικ μορφώματα κα κοινωνικ κρηκτικ μείγματα πού, ν δν γίνει κάτι σύντομα, θ βρεθομε μέσα σ μία κοινωνία νεξέλεγκτης ναρχίας κα νασφάλειας, βίας κα γκλήματος, διάλυσης κα καταστροφς, διχασμένοι κα γριεμένοι, μ κυβερντες χωρς ξίες, δίχως πόληψη κα σοβαρότητα, πραγματικ πικίνδυνους.

.λήθεια, ποιός θ πάρει ατ τν εθύνη; ποιός θ ντέξει τν αώνιο στιγματισμ τς στορίας;

«Ποτέ χώρα δν ταν σ χειρότερο σημεο», επε πρν π λίγες μέρες κάποιος π τος σημερινος ντιπολιτευόμενους πολιτικούς. Κα χει δίκιο. λλ κα ποτέ δν εχε τόσο πικίνδυνες πολιτικς ναλλακτικς λύσεις. Τ παρν τς χώρας εναι δραματικό. λλ κα τ μέλλον της πολ ζωφερό. χι γιατ δν πάρχουν λύσεις, λλ γιατ δν βρίσκονται πολιτικο μ καθαρή σκέψη κα ξυπνάδα, μ ρωισμ κα τόλμη. Τουλάχιστον στ ρατ πολιτικ φάσμα.

Δν θέλουμε πολιτικος πο μόνο ν ψηφίζουν κατ παραγγελία νόμους. Θέλουμε νθρώπους ν μς κυβερνήσουν, σως ν μς διορθώσουν. χι ν μς τιμωρήσουν γι τ δικά τους κυρίως λάθη. 

Τος θέλουμε ν κπροσωπον τν λαό στος δανειστές. χι τ ντίστροφο. Δν ντέχουμε πολιτικς συμβιβασμο, γιατ ξιοπρέπειά μας δν πιδέχεται οτε καθυστερήσεις οτε κα μισς λύσεις. Δν τος ψηφίσαμε γι ν μς στύψουν στ νομα τς Ερωπαϊκς σκοπιμότητας οτε γι ν ντικαταστήσουν τν πίστη μας στν Τριαδικ Θε μ τν ποτέλειά μας στ μνημονιακ Τρόϊκα. Δν τος κλέξαμε γι ν μς δέσουν μ ερωπαϊκς χειροπέδες οτε γι ν πογράψουνε τν παρκτικ κφυλισμ μας, λλ γι ν κφράζουν τ δόξα το στορικο λαο μας. Δν τος ψηφίσαμε γι ν σώσουν τ Ερώ• τος ξουσιοδοτήσαμε ν σώσουν τν στορία μας, τ ζωή μας, τν καθημερινότητά μας, τν ξιοπρέπειά μας, μς τος διους.

Χωρς μφιβολία, κάτι πρέπει ν γίνει. Τν πορεία μς τν δείχνει σημεριν μέρα. Εναι μονόδρομος. χώρα μας τν στορία της τν γραψε στ παρελθν μ να ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ, μ να ρωικ ΟΧΙ, πο τ επανε κάποιοι συγκεκριμένοι νθρωποι τν κατάλληλη στιγμή. ταν φτασαν ο πρόγονοί μας ν τρνε ποντίκια κα γέμισαν μ ρρώστιες, τότε καναν τν ξοδό τους στ Μεσολόγγι κα ταν κατοχ χτυποσε τν πόρτα τς πατρίδας μας τ 1941, δυ νέοι Μανώλης Γλέζος κα Λάκης Σάντας τόλμησαν ν κατεβάσουν τ Γερμανικ σημαία π τν βράχο τς κρόπολης.

Τέτοια πρότυπα κρύβει στ σπλάγχνα του λαός μας. Τέτοια γονίδια χει ταυτότητά μας. Θέλουμε πολιτικούς πο ν πονε ΟΧΙ στν Τρόικα κα ν δείξουν τ σημαίνει ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ σ λο τν κόσμο. 

Θέλουμε δηγος σ μία ξοδο λεύθερων πολιορκημένων γι ν κατεβάσουμε κάθε ξενικ σημαία π τν κρόπολη τς στορίας, το τόπου κα το πολιτισμο μας. ν δν βρεθον γέτες μ ρωικ χαρακτηριστικά, χαθήκαμε. Δώσαμε τν δρτα μας, δώσαμε κα τ δάκρυ μας. Δν θ δώσουμε μως καμι σταγόνα π τ αμα μας. Ατ πρέπει ν βρεθε ατς πο θ τ πε σ λον τν κόσμο. Γιατ κε φτάσαμε. Μόνο τ αμα μς μεινε. 

Θ μς πονε τι, ν τολμήσουμε τσι, θ ρθουν τ χειρότερα. Δν πάρχουν πλέον χειρότερα. 
 πάρχει εκαιρία το ρωισμο

Τ ΟΧΙ κα τ ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ δν τ κουλούθησε μι φαινομενικ ττα• τ διαδέχθηκε δόξα. 

Γι’ ατ κι μες σήμερα γιορτάζουμε.

  μπομπότα μ ξιοπρέπεια ξίζει περισσότερο π τ σουβλάκι μ ποτέλεια. 

Τν ποια δυσκολία κα θυσία, μ νθουσιασμ θ τν σηκώσουμε ς συνακόλουθο το ρωισμο. Δν μπορομε μως λλο ν τν ντέξουμε ς συνέπεια δουλικότητας κα ξευτελισμο.

Μέχρι σήμερα χουμε δε μέτρα, συμφωνίες, ες βάρος μας κβιασμούς, νεκπλήρωτες ποσχέσεις, τέλειωτες ποχωρήσεις. Δν χουμε δε καμία νίκη, καθόλου τόλμη. 

Κάνουμε κκληση στν πολιτικό μας κόσμο. φείλουν ν φωνάξουνε παντο τι δν πεινμε μόνον ς πολίτες, κυρίως πονμε ς λαός.

 ποιος γέτης στν παροσα φάση δν μπορε ν εναι ριψοκίνδυνος, γίνεται π μόνος του πικίνδυνος. 

ντίθετα, ν βρεθον τώρα κάποιοι πο μπορέσουν ν κινηθον μ συνέπεια στν στορία μας, τότε θ μπορέσουμε κι μες ν τος συγχωρέσουμε γι σα κατεργάστηκε ες βάρος μας ποτέλεια στν ξένη λογικ κα τ λλότρια συμφέροντα.

 Ἐὰν σιωπήσουν, δν θ τος συγχωρέσει στορία. Δν μς νδιαφέρει πλέον ποιός φταίει γι τ σημερινή μας κατάσταση. Μς νοιάζει ποις κα τ θ μς σώσει. Ψάχνουμε γι πατριτες, χι γι νόχους.

 ν ο πολιτικοί μας καναν ς τώρα τ σωστό, θ τος παραδεχόμασταν μες ς κανούς. ν τ κάνουν τώρα, ατ τ στιγμή, θ τος μολογήσει στορία ς θνικ μεγάλους. Κα ξυπνους.

Τ ΟΧΙ το 1940 δν εχε καμία λογική, εχε μως ξυπνάδα κα ξιοπρέπεια.

 Τώρα τ ΟΧΙ χει τ σοφία το ατονόητου κα τ σαφήνεια τς μοναδικς λύσης. 

Ο νίκες δν στηρίζονται σ ΝΑΙ συμβιβασμο. Στηρίζονται σ ΟΧΙ ρωισμο.

http://seisaxthia-epam.blogspot.gr

Στην εξέδρα των επισήμων η Ελληνική σημαία



Στην εξέδρα των επισήμων δεν ανέβηκε ο Δήμαρχος Περιστερίου Ανδρέας Παχατουρίδης, κατά την διάρκεια της μαθητικής παρέλασης για τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου. Στην εξέδρα ανέβηκε η Γαλανόλευκη, την οποία κρατούσαν στα χέρια τους νεαρά κορίτσια με αρχαιοελληνικές φορεσιές.
Ερωτηθείς από τους δημοσιογράφους για τον συμβολισμό της κίνησής του αυτής, ο Δήμαρχος Ανδρέας Παχατουρίδης δήλωσε: «Δεν
είναι η πρώτη φορά που ΔΕΝ ανεβαίνω στην εξέδρα, αυτό που πιστεύω ως άνθρωπος και ως Δήμαρχος είναι ότι στους δρόμους αναστενάζει και διαμαρτύρεται η κοινωνία» και συμπλήρωσε: «Σήμερα καμαρώσαμε την ελπίδα και την αισιόδοξη προοπτική αυτής της χώρας. Η αισιόδοξη προοπτική δεν είναι άλλη από τα νιάτα της πατρίδας μας, από τα νιάτα της πόλης μας. Είναι η γενιά που θα αντισταθεί και θα πει το μεγάλο ΟΧΙ εκεί που πρέπει».
Όσο για κάποιους από τους μαθητές του Περιστερίου, που δεν έστρεψαν το κεφάλι τους στην εξέδρα των επισήμων ο κ. Παχατουρίδης σχολίασε: «Οι μαθητές θεωρώ ότι είναι οργισμένοι όπως είναι και ο Δήμαρχος».

http://olympia.gr/

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Η ροπή προς τη διαφθορά από το τεράστιο έλλειμμα Παιδείας


Ο μέγας ιστορικός Θουκυδίδης, τον οποίο οι νεοέλληνες -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- δεν τον μελετούν, υπογράμμιζε με δικαιολογημένη έπαρση για το έργο του: «Έγραψα την Ιστορία μου για να μείνει αιώνιο κτήμα των ανθρώπων και όχι σαν έργο επίκαιρου διαγωνισμού για ένα πρόχειρο ακροατήριο» και «θα είμαι ικανοποιημένος αν το έργο μου κριθεί ωφέλιμο από όσους θέλουν να έχουν ακριβή γνώση των γεγονότων που συνέβησαν και εκείνων που θα συμβούν στο μέλλον, τα οποία, από την πλευρά της ανθρώπινης φύσης θα είναι όμοια ή παραπλήσια».
Έχει αναγνωριστεί ότι η Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου είναι «κτήμα ες αεί». Ο κορυφαίος πολιτικός της Αριστεράς Ηλίας Ηλιού, στο έξοχο δοκίμιό του «Το μήνυμα του Θουκυδίδη» («Κέδρος» 1980) γράφει: «Ο Θουκυδίδης διδάσκει με την Ιστορία του ότι, όσα γίνονται στην εποχή του, θα γίνονται και στο μέλλον εξαιτίας της ανθρώπινης φύσης». Και ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που μετέφρασε και σχολίασε εξαντλητικά τον Θουκυδίδη, υπογράμμιζε συχνά ότι:
«μελετώντας τον Θουκυδίδη αποκτάς διεισδυτικές απόψεις πάνω σε όλα τα σύγχρονα, τα σημερινά γεγονότα και ότι μπορούσε κανείς και στην ιστορία και στην φιλοσοφία του Θουκυδίδη να βρει το καθοδηγητικό αστέρι για κάθε σπουδαία πολιτική δραστηριότητα. Γιατί η ανθρώπινη φύση μένει αμετάβλητη». Η λαϊκή σοφία συμπύκνωσε σε ένα απόφθεγμα την παρατήρησή της για όσα συμβαίνουν και επαναλαμβάνονται: «Τι έχεις Γιάννη; -Τι είχα πάντα». Και όμως, ούτε και η λαϊκή σοφία πέτυχε να διδάξει, για να μην επαναλαμβάνονται τα ίδια. Δεν πέτυχε, διότι υπάρχει τεράστιο έλλειμμα Παιδείας, γι’ αυτό και η ανθρώπινη φύση μένει αμετάβλητη.
Στην αρχαία Ελλάδα, ακόμη και στην αθηναϊκή Δημοκρατία, η τάση για διαφθορά δεν είχε κατανικηθεί. Γι’ αυτό και ο Κλεισθένης νομοθέτησε δρακόντεια μέτρα για να προστατέψει το δημόσιο χρήμα και να αποκλείσει τη διαφθορά. Ο ανώτατος άρχοντας της Δημοκρατίας, που ονομαζόταν «επιστάτης των πρυτάνεων», εκλεγόταν με κλήρο για μία μόνο φορά και η θητεία του διαρκούσε μόνο ένα 24ωρο. Τα καθήκοντά του, όπως τα περιγράφει ο Αριστοτέλης στην «Αθηναίων Πολιτεία» ήταν: «Να κρατάει τα κλειδιά των ιερών κτιρίων, όπου υπάρχουν τα χρήματα και τα έγγραφα της πόλης, επίσης να κρατάει τη δημόσια σφραγίδα. Είναι υποχρεωμένος να μένει στην Θόλο μαζί με τρεις ακόμη πρυτάνεις που επιλέγει ο ίδιος».
Υπήρχε, λοιπόν, και στην αρχαία Ελλάδα διαφθορά. Τα όσα συμβαίνουν τα τωρινά χρόνια της κρίσης στην Ελλάδα και με την τρόικα, συνέβαιναν και το 200 π.Χ. Τα περιγράφει εκπληκτικά ο Κωνσταντίνος Καβάφης στο ποίημά του «Εν μεγάλη ελληνική αποικία, 200 π.Χ.», που έγραφε το 1928 και είναι σαν να έχει γραφεί σήμερα:
«Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Αποικία / δεν μενει η ελάχιστη αμφιβολία, / και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός, / ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε καιρός / να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.
»Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία / είναι που κάμνουμε μια ιστορία / μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί / αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ / δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι, / για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν, / κ’ ευθύς στο νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν, / με την απαίτηση να εκτελεσθούν άνευ αναβολής. /
»Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες / (…) Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε, / βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε· / πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.
»Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία, / κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς, / απέλθουν, παίρνοντας και τη δικαία μισθοδοσία, / να δούμε τι απομένει πια, μετά / τόση δεινότητα χειρουργική».
Μερικά χρόνια νωρίτερα, στις αρχές του 20ού αιώνα, ο Γεώργιος Σουρής σατιρίζει τη διαφθορά της εποχής με στίχους επίκαιρους και για τα σημερινά:
«Ποιος είδε κράτος λιγοστό / σ’ όλη τη γη μοναδικό / εκατό να εξοδεύει / και πενήντα να μαζεύει; / Να τρέφει όλους τους αργούς, / να ’χει επτά πρωθυπουργούς, / ταμείο δίχως χρήματα / και δόξης τόσα μνήματα;»
Και για τον Έλληνα ο Σουρής γράφει: «Θέλει ακόμα – κι αυτό είναι ωραίο- / να παριστάνει τον Ευρωπαίο. / Στα δύο φορώντας τα πόδια που ’χει / στο ’να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι».
Δικαιώνονται για μια ακόμη φορά και στις μέρες μας ο Θουκυδίδης, ο Κων. Καβάφης, ο Γ. Σουρής. Η ανθρώπινη φύση των Ελλήνων δεν αλλάζει. Είναι φανερό ότι χρειαζόμαστε περισσότερη και ουσιαστική Παιδεία, προπαντός πολιτική Παιδεία, που λείπει και από τους σημερινούς πολιτικούς. Πόσοι, άραγε, έχουν μελετήσει τον Θουκυδίδη, όπως τον μελέτησαν ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Ηλίας Ηλιού;

Βίκτωρ Νέτας
efsyn.gr
http://olympia.gr

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Η υποκειμενική θέαση της απόλυτης αλήθειας



Δεν είσαι οι ιδέες σου
… εκτός αν νομίζεις ότι είσαι!
Από όλα τα μονοπάτια δικαιούμαστε να περάσουμε. Τα πάντα μπορούμε να υιοθετήσουμε, να δοκιμάσουμε, να εξερευνήσουμε, να υπερασπιστούμε.

Όχι μόνο δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό, αλλά είναι και αναγκαία διαδικασία αυτό-αποκάλυψης και αυτό-ωρίμανσης.

Τα προβλήματα και οι περιορισμοί ξεκινάμε όταν υποθέτουμε ότι έχουμε βρει την απόλυτη αλήθεια, όταν είμαστε πεπεισμένοι ότι εμείς είμαστε οι σωστοί, όταν αρνούμαστε να αμφισβητήσουμε τις ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ιδέες και θέσεις.

Οι οδυνηρές ανατροπές ξεκινάνε όταν θέλουμε να κρατήσουμε, όταν νομίζουμε ότι «φτάσαμε» και όταν απειλούμαστε συθέμελα να μετακινηθούμε από την ασφάλεια του γνώριμου εγώ μας.

Πολλές φορές στη ζωή μου, στο παρελθόν, νόμιζα ότι είχα βρει τη «μια και μοναδική αλήθεια» και ότι τίποτα άλλο δεν θα μπορούσε να την μετακινήσει ή να την αντικαταστήσει.

Μάλιστα έκανα κάθε φορά την ίδια σκέψη: «καλά, πώς δεν το είχα δει πιο πριν;» Στην πορεία διαπίστωνα, κάθε φορά, ότι τίποτα δεν είναι άσπρο – μαύρο, ότι τίποτα δεν είναι ακλόνητο και τίποτα δεν αποτελεί τη «μια και μοναδική αλήθεια», όσο ελκυστική και αν φαινόταν αρχικά… ΕΙΔΙΚΑ όσο πιο ελκυστική φαινόταν αρχικά!

Πολλοί άνθρωποι δεν νοιώθουν ασφάλεια να αμφισβητούν τις ιδέες τους, επειδή έχουν ταυτίσει τον εαυτό τους με αυτές. Όμως οι ιδέες αλλάζουν και ο εαυτός μας είναι διαχρονικός.

Τη στιγμή όμως που πιστεύεις ότι οι ιδέες σου ΕΙΣΑΙ εσύ, εκεί ακριβώς ξεκινούν να σε δεσμεύουν και να υποτάσσουν, θολώνοντας την κρίση σου.

 Τότε, υπηρετείς αυτές, κόντρα στον εαυτό σου που αναγκαστικά σταματάς να τον ακούς, να του δίνεις την απαραίτητη προσοχή.

 ΚΑΜΙΑ ιδέα δεν αξίζει την υποταγή του είναι σου: της διάκρισης, της ελεύθερης βούλησης, της αλλαγής, της ψυχικής γαλήνης και της πνευματικής ωρίμανσής σου.

Θέλουμε ο ένας να αλλάξουμε τη γνώμη του άλλου, να πείσουμε για το δικό μας σωστό, να τροποποιηθεί το σύμπαν για να ταιριάζει με τη δική μας θέαση.

 Και αυτό ακριβώς επιχειρούμε, σχεδόν κάθε λεπτό της μέρας, σε κάθε μας συναλλαγή, σε κάθε σχέση, σε κάθε γεγονός (ειδικά το αναπάντεχο) της ζωής μας.

Έτσι συνεχίζουμε ορατούς και αόρατους πολέμους, έτσι δημιουργούμε αρνητικές, δυσλειτουργικές σχέσεις και τελικά απομονωνόμαστε. Έτσι βρισκόμαστε σε συνεχή διαμάχη με την ίδια τη ζωή και τον εαυτό μας (που αγνοούμε).

Η μόνη υποχρέωση και ευθύνη που έχουμε είναι να υπηρετούμε πιστά και με ευλάβεια τις ιδέες που υιοθετούμε, ΟΣΟ τις πιστεύουμε, ΟΣΟ μας εκφράζουν και τις επιλέγουμε.

Ταυτόχρονα καλούμαστε να παρατηρούμε τι επίδραση έχουν αυτές οι ιδέες στη ζωή μας και να είμαστε πρόθυμοι να τις επαναδιαπραγματευθούμε, κάθε στιγμή.

Δεν καλούμαστε να υπηρετούμε τις ίδιες ιδέες για όλη μας τη ζωή (αν και αυτό αποτελεί μια ακόμα πεποίθηση – πρόγραμμα). Δεν είναι δυνατόν να έχουμε τις ίδιες ιδέες στα 20, στα 40 και στα 80.

Αν αυτό συμβαίνει, το πιο πιθανόν είναι ότι δεν έχουμε κοιτάξει ποτέ μέσα μας πραγματικά, δεν έχουμε τολμήσει την αμφισβήτηση ή επανεξέταση των ιδεών μας.

Σημαίνει ότι εξακολουθούμε να έχουμε πλήρη άγνοια του εαυτού μας, να συμπορευόμαστε ουσιαστικά με έναν άγνωστο.

Δεν έχουν όλοι το ψυχικό σθένος να αμφισβητούν κάθετα, τα πάντα, και ούτε οφείλουν.

Όμως έχουμε όλοι υποχρέωση, απέναντι στον εαυτό μας, να είμαστε συνειδητοί και ειλικρινείς με τον εαυτό μας ως προς το τι πιστεύουμε, τι υπηρετούμε και τι πράττουμε τελικά (υποστηρίζοντάς το με διαφορετικές τεχνικές άμυνας που εφευρίσκει ο νους για να παραμένουμε στο ψέμα μας).

Καλό είναι να έχουμε το θάρρος να παραδεχτούμε ότι ΑΥΤΟ που πιστεύουμε είναι το τωρινό μας πιστεύω και να τολμούμε να το κάνουμε πράξη στη ζωή μας. Να είμαστε δηλαδή συνεπείς με τον εαυτό μας.

 Το πρόβλημα ξεκινά όταν δεν έχουμε την ικανότητα να παρατηρούμε τον εαυτό μας στην δράση του, γιατί μαθαίνουμε να κρίνουμε τους άλλους και εμάς, με τον ίδιο τρόπο. Η μια πρακτική εμποδίζει την άλλη!

Βλέπω πολλά γύρω μου που είναι τόσο εμφανή, εκτός για αυτόν που τα εκδηλώνει. Αντιφάσεις φανερές, που όμως περνάνε εντελώς απαρατήρητες από το νου που έχει περιοριστεί στη γραμμική, αναλυτική επικριτική λογική.

Μικρά καθημερινά, που κρύβουν (χωρίς να είναι ουσιαστικά κρυμμένα) την αλήθεια που αγνοούν οι άνθρωποι, δημιούργημα της παράνοιας του προγραμματισμού του νου.

Οφείλουμε ειλικρίνεια και την αλήθεια μας πρωτίστως στον εαυτό μας. Οι άνθρωποι μάθαμε να κάνουμε το αντίθετο: να προσπαθούμε να είμαστε ειλικρινείς με τους άλλους αλλά να λέμε ψέματα, συνέχεια, στον εαυτό μας.

 Ως επακόλουθο, χρησιμοποιούμε τις ιδέες μας για να εναντιωνόμαστε σε ανθρώπους… Ταυτιζόμαστε με τις ιδέες μας, χωρίς να συνειδητοποιούμε τις αντιφάσεις τους, τις συνέπειές τους, τα δικά μας δημιουργήματα.

Τα πάντα ξεκινούν με εμάς. Η θέαση είναι εντελώς υποκειμενική, όσοι κι αν τη συμμερίζονται.

Πρώτα αναλαμβάνουμε την ευθύνη της δικής μας θέασης και έπειτα κατανοούμε οποιαδήποτε άλλη.

Είναι όμως τόσο ελκυστικό και τόσο γλυκιά τροφή για το εγώ, να υποστηρίζουν τις ιδέες σου όλο και περισσότεροι… τις κάνει να φαίνονται αληθινές και ακλόνητες!



http://synthesieautou.blogspot.gr

http://universalblessing.blogspot.gr

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Οι Μινωίτες στην Αμερική



Ακούγεται ότι οι Μινωίτες ήταν δεινοί θαλασσοπόροι που δημιούργησαν αποικίες ως και στον Καναδά και εκμεταλλεύτηκαν τα τοπικά ορυχεία χαλκού 
Το μιτοχoνδριακό DNA haplogroup X2 που απαντάται στους Κρήτες σε υψηλό ποσοστό (7,2%) απαντάται σε παρόμοια υψηλό ποσοστό (ως 5%) και σε 20.000 μέλη ινδιάνικων φυλών της ΒΑ Αμερικής 
Ξαναχτίζοντας την «Αργώ», ο Βασίλης Δελημήτρος και ο Tim Severin απέδειξαν το 1984 ότι μπορούσε να φτάσει στην Κολχίδα. Θα μπορούσε όμως να νικήσει τον ωκεανό;

Ενώ το παρόν αυτού του τόπου μαστίζει η απογοήτευση, το παρελθόν του δεν παύει να μας εκπλήσσει γοητευτικά. Και είναι τόσο πολλές οι εκπλήξεις ώστε να δυσπιστεί κανείς για οτιδήποτε, ακόμη κι αν είναι σκαλισμένο σε γρανίτη. Κάτι τέτοιο, το ασύλληπτο, διηγούνται τα βράχια Σκανδιναβίας και Β. Αμερικής: ότι οι πρόγονοι των Κρητών «έκοβαν βόλτες» στον Ατλαντικό, αρμέγοντας τα πλούτη Βαλτικής και Αμερικής, 40 ολόκληρους αιώνες προτού ο Κολόμβος φιλήσει το χώμα των «Δυτικών Ινδιών»! Το πώς και υπό ποιους όρους θα μπορούσε να συμβεί αυτό είναι κάτι που η κοινή λογική εύκολα θα κατέτασσε στην παραεπιστημονική φιλολογία και στην εθνικιστική μυθοπλασία. Όμως, προτού υποκύψετε στο εύκολο της απόρριψης, ρίξτε μια ματιά στα συσσωρευόμενα αποδεικτικά στοιχεία. «Το Βήμα» τα ιχνηλάτησε για εσάς.  
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια αφότου πρωτάκουσα – από τον αείμνηστο καθηγητή του Πανεπιστημίου Πατρών Αντώνη Κονταράτο, συγκεκριμένα – για το ενδεχόμενο αρχαίοι Έλληνες να είχαν φθάσει στην... Αμερική, ψάχνοντας για νέες πηγές μετάλλων. Ομολογώ ότι χαμογέλασα τότε, σκεπτόμενος όλα τα υπόλοιπα απίθανα που είχα διαβάσει για αρχαίους Έλληνες στη Ν. Αμερική, την Αυστραλία ή την Ιαπωνία. Και θα κρατούσα στο απωθημένο αυτή τη θεωρία αν δεν μάθαινα για  ένα πρόσφατο βιβλίο – το The Lost Empire of Atlantis του Gavin Menzies – που επανέφερε παταγωδώς το θέμα και ανακίνησε σωρεία συζητήσεων στο Διαδίκτυο.
Στο βιβλίο του ο Menzies ακολουθεί αρχικά τα ίχνη των Μινωιτών στη Μικρά Ασία, την Αίγυπτο, την Υεμένη, την Ινδία και την Κεϊλάνη – όπου τα έπη Sangam των Tamil μιλούν ακόμα για «τα υπέροχα πλοία των Ελλήνων που φέρνουν χρυσό και φεύγουν φορτωμένα πιπέρι...». Έκπληκτος από τα μουσειακά ευρήματα που δικαίωναν τον Στράβωνα και τον Πτολεμαίο, ο συγγραφέας αναλογίστηκε όχι μόνον τα μυστικά ναυσιπλοΐας που πρέπει να κατείχαν οι Μινωίτες, αλλά και το πού έβρισκαν όλες εκείνες τις ποσότητες μετάλλων που εμπορεύονταν. Η Κύπρος με τα μεταλλεία χαλκού γνωρίζουμε ιστορικά ότι δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει καν στις απαιτήσεις των Φαραώ. Κι όμως, οι Μινωίτες τους έδωσαν χάλκινα πριόνια ενισχυμένα με κασσίτερο για να κόψουν τους ογκόλιθους των πυραμίδων τους... Καταπώς βρέθηκε γραμμένο στα αρχεία του βασιλιά Σάργκον των Ακκαδίων, τα μινωικά πλοία έφερναν ήδη από το 2350 π.Χ. κασσίτερο, από την Ισπανία και τη Βρετανία. Κι έπειτα, εκείνο το απίθανο εύρημα του 1450 π.Χ. στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης από πού ήρθε; Lasioderma serricorne, δηλαδή κάμπια των φύλλων καπνού! Ναι, του καπνού που όλοι γνωρίζαμε ότι πρωτόφτασε στην Ευρώπη τον 16ο αι. μ.Χ. από την αμερικανική ήπειρο. Οπότε, ο Menzies στράφηκε τώρα δυτικά, ψάχνοντας να βρει κατά πόσο – και πώς – εκείνοι οι ατρόμητοι ναυτικοί είχαν όχι μόνον διαβεί τις Ηράκλειες Πύλες, αλλά και είχαν φθάσει στον Νέο Κόσμο.

Μινωίτες και Μυκηναίοι στις ακτές του Ατλαντικού

Το αρχαιότερο πλοίο των ακτών των Βίκινγκς, το Hjortspring, έχει τη μορφή των πετρόγλυφων μινωικών καραβιών

Ο μίτος που ξετύλιξε στο υπόλοιπο του βιβλίου του αυτός ο 72χρονος πρώην αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού της Βρετανίας δεν ήταν πρωτόγνωρος: Πριν από δύο χρόνια, τόσο στο κανάλι της ΝΕΤ όσο και στα «Νέα» (βλ. www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4557236), ο ομότιμος καθηγητής Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου Ηλίας Μαριολάκος είχε υποστηρίξει την ιδέα ότι οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν εξερευνήσει τις παράκτιες περιοχές της Ισπανίας, Γαλλίας, Βρετανίας και Ιρλανδίας ψάχνοντας για μέταλλα και ίσως είχαν φθάσει στην Ισλανδία, τη Γροιλανδία και την Αμερική.
Αναλυτικά, το σκεπτικό του ο κ. Μαριολάκος το παρέθεσε σε μία εργασία που θα βρείτε δημοσιευμένη στο Διαδίκτυο. Εκεί, ενημερώνει αρχικά για το πώς και ασχολείται με τέτοιο θέμα ένας γεωλόγος: «Η γεωμυθολογία είναι ένας κλάδος των γεωεπιστημών που ασχολείται με τις φυσικογεωλογικές συνθήκες που επικρατούσαν κατά τη διάρκεια της μυθολογικής εποχής και, μέσω αυτής της ανάλυσης, βρίσκει την αμοιβαία σχέση μεταξύ γεωλογίας και μυθολογίας. Η δική μου εμπειρία, ως γεωλόγου ο οποίος έχει περάσει τη ζωή του μελετώντας τη γεωλογία της Ελλάδας, έδειξε ότι (...) στην ελληνική μυθολογία περιλαμβάνονται και φυσικογεωλογικές διεργασίες που εξελίσσονται σε πολύ μακρινές περιοχές, όπως στην περιοχή του Βόρειου Ατλαντικού και αλλού». Και αναλύει έπειτα διεξοδικά τις αρχαίες πηγές που εξέτασε, όπως το έργο του Πλουτάρχου «Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της Σελήνης».
  
Τα «ύποπτα» ορυχεία
Δύσπιστος ων, τον αναζήτησα για να μου δώσει «πειστήρια». Από τα όσα μου είπε συνήγαγα ότι υπήρξαν δύο κλειδιά που ξεκλείδωσαν την υπόθεση των «Ελλήνων στην Αμερική». Το ένα ήταν ένα μεταλλουργικό ανεξήγητο: οι αρχαιολόγοι των ΗΠΑ έχουν βρει 5.000 ανοιχτά ορυχεία χαλκού (σχεδόν απόλυτα καθαρού) στις ακτές της λίμνης Superior, μεταξύ Μίσιγκαν των ΗΠΑ και Καναδά, απ’ όπου έχουν εξαχθεί κάπου 500.000 τόνοι μεταξύ 2470 - 1050 π.Χ., που... κανένας δεν γνωρίζει πού πήγαν! Συγκεκριμένα, οι τότε Ινδιάνοι των περιοχών αυτών ζούσαν στη Λίθινη Εποχή και μόνο μετά το 1500 π.Χ. αρχίζουν να χρησιμοποιούν περιορισμένες ποσότητες χαλκού – κι αυτές μόνο για κοσμήματα. Ποιος λοιπόν ήταν ο «κλέφτης» κι από πού και πώς ήρθε;
Δεδομένου ότι η Μεσόγειος και η Μεσοποταμία ήταν εκείνες που τότε διέρχονταν την Εποχή του Χαλκού (και ο χαλκός ήταν τότε ακριβότερος κι από το χρυσάφι), οι υποψίες στρέφονται προς τα εκεί. Κατά εντυπωσιακή μάλιστα συγκυρία, οι μυστηριώδεις μαζικές εξορύξεις χαλκού τόσο στη Βόρεια Αμερική όσο και στην Ισπανία και τη Βρετανία σταμάτησαν γύρω στο 1350 π.Χ. – την εποχή που το ηφαίστειο της Θήρας καθόρισε τη μοίρα των Μινωιτών.(Η ΕΚΡΗΞΗ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΝΕΩΤΕΡΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΕΓΙΝΕ ΤΟ 1650 ΠΕΡΙΠΟΥ ΠΧ) Και οι ΑΛΛΟΙ  Έλληνες ΤΗΣ ΕΝΔΟΧΩΡΑΣ που παρέλαβαν τη σκυτάλη (Αχαιοί Μυκηναίοι αρχικά, Δωριείς και Ίωνες στη συνέχεια) είναι οι μόνοι που διηγούνται ταξίδια από παλιά στην Ωγυγία (Ισλανδία), το Κρόνιο Πέλαγος και τις δυτικότερες ακτές.
Για το πώς πήγαν, η απάντηση θα μπορούσε να δοθεί μόνο με το κλειδί που λέγεται γνώση των ωκεάνιων ρευμάτων – των ρευμάτων του ωκεανού που ο Όμηρος περιέγραφε ως βαθύρροο και βαθυδίνη. Το ρεύμα του Κόλπου του Mεξικού, το περίφημο Gulf Stream, στριφογυρνά στον Ατλαντικό και διακλαδίζεται σε βρόγχους που εισχωρούν στη Μεσόγειο και στη Βαλτική. Όποιος γνωρίζει αυτές τις υδροτσουλήθρες και τοποθετεί κατάλληλα το σκαρί του επάνω τους «πετάει». Για παράδειγμα – λέει ο κ. Μαριολάκος – ο Πλούταρχος αποφαίνεται πως ένα σκαρί σαν την «Αργώ» μπορούσε να διανύσει τα 900 χλμ. απόστασης Βρετανίας -Ισλανδίας σε 5 ημέρες (4-5 μίλια/ ώρα).


Μινωικές λέξεις και σκίτσα πλοίων περιμένουν την εξήγησή τους στα βράχια των ακτών της Βαλτικής

Τα επιχειρήματα του καθηγητή Μαριολάκου ήταν εντυπωσιακά και μου φαίνονταν λογικά. Το δυσθεώρητο όμως του επιτεύγματος δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί παρά μόνο με αποδείξεις για το ότι αρχαϊκά πλοία σαν την «Αργώ» μπορούσαν να πάνε τόσο μακριά – πόσω μάλλον τα ακόμα αρχαιότερα μινωικά. Θυμήθηκα ένα δημοσίευμα του 2010, από νορβηγική εφημερίδα, σύμφωνα με το οποίο είχαν βρεθεί μυστηριώδη γράμματα της περιόδου 1800 - 1000 π.Χ. σκαλισμένα σε γρανίτη. Τα γράμματα αυτά αποκρυπτογράφησε ως μινωικά ο νορβηγός γλωσσολόγος και ακαδημαϊκός Kjell Aartun και τιμήθηκε γι’ αυτό με το χρυσό μετάλλιο του βασιλιά. Κατά τον Aartun, οι μινωικές λέξεις μεταφράζονταν «Μαλακός και καθαρός», αναφερόμενες στο μεγαλύτερο κοίτασμα αργύρου όλης της Ευρώπης που είχαν εντοπίσει στο Kongsberg του Οσλο αυτοί οι απίστευτοι κυνηγοί θησαυρών. Αλλά μήπως είχαν αφήσει και άλλα ίχνη πίσω τους;
Ρώτησα σχετικά τον δρα Μηνά Τσικριτσή, που πρότινος είχε εντοπίσει τον «πήλινο υπολογιστή ναυσιπλοΐας» των Μινωιτών (βλ. www.tovima.gr/science/research/article/?aid=391944). Κατά την επικοινωνία μας αμφισβήτησε την ερμηνεία του Aartun, αλλά ήταν βέβαιος για το ότι επρόκειτο για Μινωίτες, καθώς μια πρόσφατη μελέτη του προσέθεσε υποστηρικτικά στοιχεία στη θεωρία του καθηγητή Μαριολάκου για πέρασμα στην αντίπερα όχθη του ωκεανού.

Σχετικά θέματα εδώ:



Μία από τις παράλιες φλέβες χαλκού στη λίμνη Superior των ΗΠΑ, με τα πανάρχαια ίχνη εξόρυξης

 Ο Πλούταρχος περί... Καναδά
- «Ο Πλούταρχος γράφει: "Όσο για τη μεγάλη ήπειρο, από την οποία η μεγάλη θάλασσα περιέχεται σε κύκλο, από τα άλλα νησιά απέχει λιγότερο, από την Ωγυγία όμως γύρω στα πέντε χιλιάδες στάδια ταξιδεύοντας με πλοία με κουπιά. (...) Από την ηπειρωτική γη τα κοντινά μέρη κατοικούν Έλληνες, γύρω από κόλπο όχι μικρότερο από την Μαιώτιδα (λίμνη), του οποίου το στόμα βρίσκεται στην ίδια ευθεία με το στόμα της Κασπίας θάλασσας". Οι αποστάσεις μεταξύ Γροιλανδίας, Νέας Γης και νησιού Baffin του Καναδά είναι περίπου 1.140 χλμ. , ενώ μεταξύ Νέας Γης και νησιού Baffin είναι περίπου 1.300 χλμ. Η αναφορά ότι γύρω από τον κόλπο κατοικούν Έλληνες μας φανερώνει μια αποικία στον κόλπο του Αγ. Λαυρεντίου.
Το σημαντικό όμως στην περιγραφή αυτή είναι ότι μας παρέχει γεωγραφικές πληροφορίες οι οποίες είναι σωστές. Πράγματι, ο κόλπος του Αγ. Λαυρεντίου μοιάζει με τη Μαιώτιδα λίμνη (Αζοφική Θάλασσα, στον Εύξεινο Πόντο) και είναι λίγο μεγαλύτερος. Όσο για την πληροφορία ότι το στόμιο του κόλπου είναι στην ίδια ευθεία με το στόμιο της Κασπίας, κοιτώντας στο Google Earth εύκολα διακρίνουμε ότι τα δύο στόμια βρίσκονται σε βόρειο γεωγραφικό πλάτος 47ο, άρα στην ίδια ευθεία. Αυτή η πληροφορία είναι και η μοναδική αναφορά στην αρχαία γραμματεία που μας δείχνει ότι μπορούσαν εκείνη την εποχή να προσδιορίζουν το γεωγραφικό πλάτος ενός τόπου. Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη στον Πλούταρχο που θεωρώ απόδειξη αληθείας για τα ταξίδια στην Αμερική».
- Δηλαδή... τι;
- «Μας λέει: "Όταν λοιπόν ο αστέρας του Κρόνου, τον οποίο εμείς αποκαλούμε Φαίνοντα ενώ εκείνοι Νυκτούρο, φτάσει στον Ταύρο μετά από περίοδο τριάντα ετών, αφού προετοιμάσουν επί χρόνο πολύ τη θυσία... (ξεκινούν το ταξίδι της επιστροφής)". Αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να ελέγξουμε αστρονομικά την περίοδο που πιθανόν έγινε το συγκεκριμένο ταξίδι που εξιστορεί. Ο Πλάτωνας είχε κατατάξει τους πλανήτες στο ηλιακό σύστημα, σε σειρά από έξω προς τα μέσα ως προς τη Γη, με τα εξής ονόματα: Φαίνοντας (ο Κρόνος), Φαέθοντας (ο Δίας), Πυρόεντας (ο Αρης), Εωσφόρος (η Αφροδίτη), Στίλβοντας (ο Ερμής), Ήλιος και Σελήνη. Το όνομα Φαίνοντας ετυμολογικά σημαίνει αυτόν που γίνεται ορατός, ενώ η λέξη Νυκτούρος σημαίνει αυτόν που είναι τελευταίος στη νύκτα. Με χρήση ειδικού προγράμματος αστρονομίας έλεγξα στις γεωγραφικές συντεταγμένες του Καναδά για την εποχή του Πλουτάρχου (1ου αι. μ.Χ.) σε ποια χρονολογία και σε ποιον μήνα ο πλανήτης Κρόνος βρίσκεται στον αστερισμό του Ταύρου πριν ανατείλει ο Ήλιος. Επιβεβαίωσα ότι κάθε 30 σεληνιακά χρόνια εμφανίζεται όντως το φαινόμενο να ανατέλλει ο Κρόνος στον Ταύρο. Έπειτα, πάλι, ο Πλούταρχος λέει: "Τα νησιά που βρίσκονται πέρα κατοικούνται από Έλληνες και βλέπουν τον Ήλιο να κρύβεται για λιγότερο από μία ώρα επί τριάντα μέρες. Και η νύχτα εκεί έχει ελαφρύ σκοτάδι και λυκαυγές που φέγγει από τη δύση". Εφόσον το ταξίδι επιστροφής ξεκινούσε αρχές Ιουνίου, τότε πρέπει να ελέγξουμε πού έβλεπαν τον Ήλιο να κρύβεται λιγότερο από μία ώρα για 30 ημέρες. Με κατάλληλο πρόγραμμα βρήκα ότι την εποχή του 1ου αι. π.Χ. στη Γροιλανδία (60ο βόρεια) ο Ήλιος έδυε μία ώρα μεταξύ 4-5 π.μ. και αυτό συνέβαινε για χρονικό διάστημα ενός μήνα, από 9/6 ως και 9/7. Η ταύτιση αυτή δηλώνει ότι αρχικά ταξίδευαν βόρεια, φθάνοντας κοντά στον Αρκτικό Κύκλο, όπου τη θάλασσα ονόμαζαν Κρόνιο Πέλαγος. Στην περιοχή αυτή η νύχτα έχει όντως λυκαυγές και ελαφρύ σκοτάδι. Η αστρονομική σύνδεση, σε συνδυασμό με τις γεωγραφικές γνώσεις των δύο τόπων που έχουν ίδιο γεωγραφικό πλάτος, καταδεικνύει ότι το ταξίδι που περιγράφει ο Πλούταρχος – από την Αμερική στην Καρχηδόνα, το 86 μ.Χ. – όντως συνέβη.
Ο συλλογισμός ήταν συγκλονιστικός, αλλά με συγκρατούσε το ότι μετρούσαμε τα δεδομένα ενός ταξιδιού στη ρωμαϊκή πλέον εποχή – μια εποχή που ίσως οι ταξιδιώτες να είχαν και Μηχανισμό των Αντικυθήρων εν πλω». Τι στοιχεία είχαμε ότι πλοία της μινωικής εποχής κατόρθωναν το ταξίδι; Οι εκπλήξεις από τη χώρα των Βίκινγκς έδωσαν ίσως την απάντηση.

Απέμενε το να βρει κανένας αντίστοιχα αποδεικτικά στοιχεία στις ακτές του Αγίου Λαυρεντίου ή της λίμνης Superior για να δεχτεί ως πιθανό το απίθανο των Μινωιτών στην Αμερική. Ο Menzies ανέφερε ως τέτοια «1.200 περίπου μινωικά ευρήματα γύρω από τη λίμνη Superior». Βάλθηκα λοιπόν να τα βρω.
Προέκυψε ότι ευρήματα υπάρχουν όντως πολλά: τα πρώτα στοιχεία μη ινδιάνικης εξόρυξης βρέθηκαν σε φλέβες χαλκού, στη χερσόνησο Keweenaw της λίμνης Superior – κοντά σε ένα χωριό που ονομάζεται... Λαύριο (Laurium). Εκεί βρέθηκε και το πετρόγλυφο ενός άκρως συμβολικού μινωικού πλοίου (βλ. http://megalithicresearch.blogspot.com/2009/12/petroglyph-of-sailing-boat-copper.html). Επίσης, στο Newberry του Μίσιγκαν, είχαν ήδη από το 1896 βρεθεί τρία αγαλματίδια και μία πινακίδα με «περίεργη γραφή». Κανένας δεν μπορούσε να την ερμηνεύσει τότε, αλλά όταν ο Εβανς προχώρησε στις ανασκαφές της Κνωσού – το 1900 – έγινε προφανές ότι η γραφή συγγένευε με τη Γραμμική Α. Η πληθώρα όμως των «απεικονιστικών στοιχείων» που παραπέμπουν στη Μεσόγειο βρέθηκε στη συνέχεια σε χέρια ιδιωτών, με τα περισσότερα να καταλήγουν σε άγνωστους συλλέκτες και πολλά – χρυσά και ασημένια – να φημολογείται ότι έχουν λιωθεί από τους άπληστους θηρευτές τους. Τα περισσότερα είχαν βρεθεί το 1925, από έναν αγρότη του Ιλινόις, τον Orville Lowery, και το 1982 από έναν τυχοδιώκτη, ονόματι Russ Burrows, που ισχυρίστηκε ότι βρήκε ένα ιερό και 13 ασύλητους τάφους σε ένα σύμπλεγμα σπηλαίων, επίσης στο Ιλινόις.
Εν κατακλείδι και συνοπτικά, τα παρατιθέμενα στο Διαδίκτυο ευρήματα επί αμερικανικού εδάφους περιλαμβάνουν πάμπολλες πέτρες με χαραγμένες επάνω τους μορφές στρατιωτών με στολές που θυμίζουν Μινωίτες, Φιλισταίους, Μυκηναίους, Φοίνικες και Αιγυπτίους, αρκετά πετρόγλυφα με μινωικού και αιγυπτιακού τύπου πλοία, και επιγραφές που άλλες θεωρούνται κυπρομινωικής γραφής και άλλες σύμμεικτες με ετρουσκικές, λατινικές και ελληνικές λέξεις. Το πιο εύγλωττο όμως οπτικά στοιχείο (εφόσον αποδειχθεί και αυθεντικό) είναι ένα μετάλλιο που βρέθηκε στο Cleveland του Οχάιο το 2006, με τον μινωικό πέλεκυ στη μία πλευρά και στην άλλη τον Πρίγκιπα των Κρίνων, που γνωρίζουμε από την τοιχογραφία στο ανάκτορο της Κνωσού (1690 π.Χ.)!


Σιωπηλοί μάρτυρες αυτές οι πέτρες του Μίσιγκαν, με μινωικά και μυκηναϊκά πλοία χαραγμένα πάνω τους

Αυτόκλητοι αρχαιολόγοι - μεσσίες
To θέμα περιπλέχθηκε περισσότερο όταν τους «Ιντιάνα Τζόουνς του Χαλκού» προσέγγισαν «στρατευμένοι αρχαιολόγοι», εκ μέρους της Εκκλησίας των Μορμόνων, οι οποίοι πάσχιζαν να δικαιώσουν τα ρηθέντα υπό του προφήτη τους ότι την Αμερική είχαν εποικίσει... Ιουδαίοι, γύρω στο 2000 π.Χ. Έκτοτε έχει στηθεί ένα απίστευτο γαϊτανάκι, με κάθε είδους ερμηνείες των ευρημάτων να ξεφυτρώνουν στο παραεπιστημονικό περιοδικό Ancient American (www.ancientamerican.com/), ενώ η επίσημη αρχαιολογία απέχει.
Αυτή η παράδοξη κατάσταση έχει οδηγήσει σε αδυναμία διασταύρωσης της αλήθειας των ισχυρισμών και στην έκφραση ακραιφνών θεωριών. Για παράδειγμα, ένας επιγραφολόγος ονόματι Paul Schaffranke ισχυρίστηκε σε διάλεξη του 1995 (βλ. www.youtube.com/watch?v=ZO9OstWDAac) ότι αποκρυπτογράφησε τη σύμμεικτη γραφή των αρχαίων πινακίδων και ότι αυτή διηγείται ένα απίστευτο ρέκβιεμ των πρώτων εκείνων αποίκων της Αμερικής: ότι Έλληνες της Αλεξάνδρειας – φυγάδες της χριστιανοκρατούμενης πλέον Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας – κατέφυγαν στο τελευταίο προπύργιο των Φοινίκων, στη Μαυριτανία, κι από εκεί έφθασαν όλοι μαζί στις Μεγάλες Λίμνες, για να χτίσουν το μεικτό και τελευταίο τους βασίλειο!

Κρητικό DNA στους Ινδιάνους!
Το μόνο επιστημονικό που έχουμε προς υποστήριξη όλων των σεναρίων αποίκισης από τη Μεσόγειο είναι η γενετική μελέτη «Origin and Diffusion of mtDNA Haplogroup X», του 2003 (βλ. www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1180497/). Σε αυτήν εντοπίστηκε ότι το μιτοχoνδριακό DNA haplogroup X2 που απαντάται στους Κρήτες σε υψηλό ποσοστό (7,2%) απαντάται σε παρόμοια υψηλό ποσοστό (ως 5%) και σε 20.000 μέλη ινδιάνικων φυλών της ΒΑ Αμερικής! Σε παρόμοιο «ευρασιατικό συμπέρασμα» είχε καταλήξει και η κρανιακή συγκριτική μελέτη του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν «Old World sources of the first New World human inhabitants: a comparative craniofacial view», του 2001 (βλ. www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11481450). Έπειτα, το 2008, η εργασία μιας ομάδας ερευνητών από πανεπιστήμια της Ελλάδας, των ΗΠΑ, του Καναδά, της Ρωσίας και της Τουρκίας, υπό τον καθηγητή του Αριστοτελείου Κωνσταντίνο Τριανταφυλλίδη, έστρεψε τον προβολέα της γενετικής ιχνηλάτησης ακόμα πιο πίσω: αποφάνθηκε βάσει DNA ότι οι Μινωίτες είχαν εγκατασταθεί στην Κρήτη προερχόμενοι από την Ανατολία – τα μέρη που τη 2η χιλιετία π.Χ. κατέλαβαν οι Χετταίοι.
Και τότε θυμήθηκα ότι ο Μίνωας είχε παντρευτεί τη μάγισσα πριγκίπισσα των Κόλχων, Πασιφάη. Να ήταν η Κολχίδα το αδελφό βασίλειο των εκπατρισμένων Μινωιτών; Το σενάριο ταιριάζει πολύ με το ότι Γεωργιανοί επιγραφολόγοι επιμένουν πως η γλώσσα του Δίσκου της Φαιστού είναι στην ιερατική γραφή της αρχαίας Κολχίδας (βλ. www.tovima.gr/science/article/?aid=251116). Και παίρνουν νέο νόημα για την έκταση της μινωικής θαλασσοκρατίας τα όσα είχε πει στα «Αργοναυτικά» ο Ορφέας, για διαφυγή των Αργοναυτών στη Βαλτική μέσω του Βορυσθένη (Δνείπερου) και κατέβασμα ως το νησί της αδελφής της Μήδειας, Κίρκης, στα ανοιχτά της Μαυριτανίας...

Θα ξαναγράψουμε τα βιβλία;
Είναι όμως αυτά αρκετά για να γράψουμε ξανά τα βιβλία της Ιστορίας, να ξεχάσουμε το «ο Κολόμβος ήταν Χιώτης» και να αποδυθούμε στο «ο Τελευταίος των Μοϊκανών ήταν πατριωτάτσι»; Όχι ακόμα. Κάποιες μούμιες που βρέθηκαν τόσο στην περιοχή «αποίκησης» της Αμερικής όσο και στη γειτονιά του Stonehenge στην Αγγλία ίσως φωτίσουν καλύτερα την υπόθεση. Αλλά σιγουριά θα έχουμε μόνον αν αποφανθούν επίσημα οι αρχαιολόγοι.
«Γιατί», ρώτησα τον καθηγητή Μαριολάκο, «εφόσον είστε και μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ), δεν στέλνετε μια αρχαιολογική αποστολή στη λίμνη Superior;». «Θα έπρεπε, καθόσον τώρα έχουν εντοπιστεί και βυθισμένα λιμενικά έργα στην περιοχή» μου απάντησε. «Από επιστημονική άποψη, οι έλληνες επιστήμονες μπορούν να φέρουν σε πέρας το ερευνητικό έργο – και μέσα σε ένα με δύο χρόνια θα είχαμε τις απαντήσεις. Όμως, το ΚΑΣ είναι ένα γνωμοδοτικό Συμβούλιο, που δεν διαμορφώνει την ερευνητική πολιτική του υπουργείου και, συνεπώς, δεν μπορεί να πάρει αυτό την απόφαση. Πέραν του υπουργείου, βέβαια, υπάρχουν και τα αρχαιολογικά τμήματα του Πανεπιστημίου. Αλλά, για να γίνουν αυτά, πρέπει αφενός να βρεθούν οι απαραίτητοι πόροι και αφετέρου να το θέλουν και να το ζητήσουν οι ίδιοι οι αρχαιολόγοι μας» συμπλήρωσε με νόημα.

ΥΓ.: Εκτός των προαναφερθέντων βιβλίων και μελετών στο κείμενο, ενδιαφέρουσες πηγές είναι και οι εξής:
* «Cultural Interactions in Europe and the Eastern Mediterranean During the Bronze Age (3000-500 BC)».
* «The Early Minoan Colonization of Spain», W. Sheppard Baird - στο www.minoanatlantis.com/Minoan_Spain.php
* «Minoans and Phoenicians» στο www.phoenician.org/minoans_phoenicians_paper.htm 


http://www.katohika.gr