Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Το ελληνικό αλφάβητο και η μυστική προσευχή-επίκληση που υπάρχει μέσα του

Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνησή τους δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μια πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανώτερης σύλληψης. Σύμφωνα με αυτήν τη γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα Σίγμα ή Δίγαμα F ) ακούγονται και γράφονται ως εξής:
ΑΛΦΑ – ΒΗΤΑ – ΓΑΜΑ – ΔΕΛΤΑ – ΕΨΙΛΟΝ – ΣΤΙΓΜΑ – ΖΗΤΑ – ΗΤΑ – ΘΗΤΑ – ΙΩΤΑ – ΚΑΠΠΑ – ΛΑΜΒΔΑ – ΜΙ – ΝΙ – ΞΙ – ΟΜΙΚΡΟΝ – ΠΙ – ΡΟ – ΣΙΓΜΑ – ΤΑΥ – ΥΨΙΛΟΝ – ΦΙ – ΧΙ – ΨΙ – ΩΜΕΓΑ.
Αποκωδικοποιώντας τη γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής φιλοσοφίας, έχουμε τα ακόλουθα:
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ, ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ, ΔΑ, ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΥ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ.
Εν συνεχεία αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μιας θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής – επίκκλησης προς την πηγή του φωτός:
«ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ! ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ (ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞΗ, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ), ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨΙΛΩΝ, ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)».
Η επίκληση αυτή είναι καταγραμμένη από αιώνες στο υποσυνείδητο των Ελλήνων. Αμέσως πιο κάτω αποκαλύπτεται η σημασία των λέξεων της προσευχής αυτής:
ΑΛ= Ο νοητός ήλιος
ΦΑος= το φώς
ΒΗ= προστακτική του ρήματος βαίνω (βαδίζω, έρχομαι)
ΤΑ= Δοτική άρθρου δωρικού τύπου τη, στην
ΓΑ=Γη (δωρικός τύπος)
ΑΜΑ=(επίρρημα που σημαίνει συγχρόνως)
ΕΛ= ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος
ΕΨ= ρήμα έψομαι, εψ-ημένος, ψημένος
ΙΛΩΝ= Ιλύς (ουσιαστικό), λάσπη, πηλός
ΣΤΗ= προστακτική ρήματος ίστημι που σημαίνει στέκομαι
ΙΓΜΑ= καταστάλαγμα, απόσταγμα
ΖΗ= προστακτική ρήματος ζω
Η= υποτακτική ρήματος ειμί, είμαι
ΘΗ= προστακτική ρήματος θέτω
ΠΑΛΑΝ= ρήμα πάλλω (δονούμαι, περιστρέφομαι) επίθετο παλλάς=πάλλουσα, περιστρεφόμενη (βλέπε Παλλάς Αθηνά)
ΔΑ= άλλος τύπος της Γα, Γης (βλέπε Δα μήτηρ – Δημήτηρ – Δήμητρα – Μητέρα Γη)
ΝΥΞ= νύκτα
Ο= το οποίο, που
Φύ(οι)= ευκτική ρήματος φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι)
Δηλαδή:
«Αλ, εσύ που είσαι το φως, έλα στη γη! Κι εσύ Ελ ρίξε τις ακτίνες σου στην ιλύ που ψήνεται (που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού). Ας γίνει ένα καταστάλαγμα (μια ξηρά) για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη. Ας μην επικρατήσει η νύκτα που είναι το μικρό, και κινδυνέψει να ταφεί (να σβήσει να χαθεί) το καταστάλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα υλή, και ας αναπτυχθεί η ψυχή, που είναι το μέγιστο, το σημαντικότερο όλων!»
"Ιδεοθέατρον"