Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

Η ελληνική «νύχτα των κρυστάλλων»

Στις 6 Δεκεμβρίου, ένας Ελληνας αστυνομικός παραβίασε τους σαφείς διατυπωμένους κανόνες εμπλοκής της υπηρεσίας του και χρησιμοποίησε παρανόμως το όπλο του. Ηταν τόσο άτυχος, ώστε να σκοτώσει ένα μικρό παιδί. Οι καταστροφές που ακολούθησαν δεν είχαν όμως καμιά σχέση με την τύχη. Δεκάδες Ελληνες δημοσιογράφοι έσπευσαν να βάψουν τα χέρια τους με το αίμα του Αλέξη. Χωρίς να περιμένουν την αυτοψία, τα αποτελέσματα της βαλλιστικής εξέτασης ή το πόρισμα των ανακριτικών αρχών, αποφάνθηκαν ότι η αστυνομία «δολοφόνησε εν ψυχρώ το νεαρό». Προσέθεσαν δε ότι ο θάνατος του Αλέξη ακολουθεί τη λογική παρόμοιων περιπτώσεων στο παρελθόν και ενισχύει τον ισχυρισμό ότι η ελληνική αστυνομία είναι εκτός ελέγχου. Η δέουσα αντίδραση της κοινωνίας απεικονίστηκε από τον ταλαντούχο σκιτσογράφο της «Καθημερινής», Ηλία Μακρή, ο οποίος στις 9 Δεκεμβρίου ζωγράφισε μια πένα να διαπερνά τρεις αστυνομικούς με την επισήμανση «συγγνώμη, εξοστρακίστηκε».
Καθώς περπατούσα στη Φιλελλήνων και έβλεπα τους εμπόρους να μαζεύουν τις σπασμένες βιτρίνες των καταστημάτων τους, μου ήλθε στο μυαλό η «Kristallnacht», η «Νύχτα των Κρυστάλλων». Ας μην λησμονούμε άλλωστε ότι οι βανδαλισμοί των καταστημάτων των Εβραίων από τους Ναζί, το 1938, ξεκίνησαν από τη δολοφονία ενός Γερμανού διπλωμάτη στο Παρίσι από έναν Εβραίο θερμοκέφαλο. Το ιδεολόγημα της συλλογικής ενοχής, το οποίο έχει εγκαταλειφθεί εδώ και χρόνια από κάθε πολιτισμένο λαό, ζει και βασιλεύει στον κόσμο της ελληνικής δημοσιογραφίας. Οι αστυνομικοί είναι φονιάδες. Γι’ αυτό πρέπει να τους λούσουμε με βενζίνη και φωτιά. Για να τους φέρουμε σε απόσταση βολής, δεν πρέπει να διστάσουμε να σπάσουμε καταστήματα ή να προβούμε σε εμπρησμούς.
Αναμφίβολα, οι Ελληνες δημοσιογράφοι θα προσβληθούν από την εν λόγω σύγκριση. Αλλωστε, το πογκρόμ των τελευταίων ημερών δεν στράφηκε εναντίον Εβραίων ή Αθίγγανων, αλλά εναντίον των τρισκατάρατων αστυνομικών. Για να μην τους προκαλέσω περισσότερο λοιπόν, τους καλώ να διαβάσουν την προκήρυξη της 17 Νοέμβρη μετά το θάνατο του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά από τον αστυνομικό Μελίστα. Η γλώσσα που χρησιμοποιούν σήμερα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης ελάχιστα διαφέρει από εκείνη που χρησιμοποιούσε τότε η τρομοκρατική οργάνωση. Η διαφορά βεβαίως είναι ότι οι Ελληνες δημοσιογράφοι δεν χρειάζεται να παγιδεύσουν το αμάξι ενός αστυνομικού με εκρηκτικά, για να κατακτήσουν το δικαίωμα να παροτρύνουν άλλους να το κάνουν.
Η Νύχτα των Κρυστάλλων, ήταν ένας εκτραχηλισμός που απλώς περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να ξεσπάσει. Το ίδιο συνέβη και στη σημερινή Αθήνα. Οταν όσοι έχουν κύρος στην ελληνική κοινωνία – δάσκαλοι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι – καθιστούν σαφές στους νέους ότι η καταστροφική τους μανία αποτελεί ένδειξη πολιτικής αρετής και δεν θα τύχει οιασδήποτε τιμωρίας, μία μικρή μεν, ικανή δε, ομάδα εξ αυτών θα εκμεταλλευθεί την ελευθερία κινήσεων που της παρέχεται. Για όσους δεν ζουν μόνιμα στην Ελλάδα, η άποψη ότι η Ελληνική Αστυνομία αποτελείται από αυταρχικούς φονιάδες φαντάζει τουλάχιστον βλακώδης. Εκπληκτοι οι τουρίστες παρακολουθούν τους Ελληνες οδηγούς να παραβιάζουν κάθε κανόνα οδικής κυκλοφορίας και ασφάλειας και να παραμένουν ατιμώρητοι. Σε άλλες χώρες, θεωρείται κοινός τόπος ότι ο σεβασμός στους νόμους σώζει πολύ περισσότερες ζωές από όσες καταστρέφει. Στην Ελλάδα όμως, τα ελληνικά σχολεία θρηνούν εκατοντάδες συμμαθητές του Αλέξη κάθε χρόνο, λόγω της ανοχής της κοινωνίας στη δολοφονική συμπεριφορά των οδηγών, στη διαφθορά των επιθεωρητών εργασίας και στην απόρριψη των τοξικών αποβλήτων των εργοστασίων στα ποτάμια.
Ο ανεπαρκής εξοπλισμός και εκπαίδευση και το πεσμένο ηθικό της ελληνικής αστυνομίας είναι συμπτώματα και όχι αιτίες της κατάρρευσης του κράτους δικαίου. Κάθε μήνα, το ελληνικό κοινοβούλιο ψηφίζει και έναν καινούργιο κακογραμμένο νόμο για να κατευνάσει την οργή της κοινής γνώμης για κάποια περίπτωση κατάχρησης εξουσίας. Οι Ελληνες, από την πλευρά τους, χειροκροτούν την ψήφιση αυτών των νόμων, αλλά αντιτίθενται στην εφαρμογή τους. Το ίδιο και οι πολιτικοί. Οι ανεφάρμοστοι νόμοι και οι εξευτελιστικοί μισθοί εγγυώνται την άνθηση της διαφθοράς στην ελληνική αστυνομία. Η διαφθορά οδηγεί μαθηματικά στην καταρράκωση του κύρους της. Η έλλειψη κύρους και σεβασμού για τα σώματα ασφαλείας αποτελούν μία πολύ βολική λογική εξήγηση για την ανομία σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας.
Πράγματι, υπάρχουν θερμόαιμοι στους κόλπους της αστυνομίας, οι οποίοι ενίοτε υιοθετούν βίαιες συμπεριφορές απέναντι σε όσους μετανάστες πέφτουν στα χέρια τους. Αλλά οι νταήδες αυτοί είναι ταυτόχρονα και δειλοί, ενώ η δημογραφική ομάδα των ανυπεράσπιστων τους οποίους μπορούν να βασανίσουν ατιμώρητα είναι μικρή και συρρικνώνεται συνεχώς. Οι αστυνομικοί που παραβιάζουν τον όρκο τους διακινδυνεύουν την ίδια βραδυκίνητη και επιφυλακτική απονομή δικαιοσύνης που περιμένει κάθε Ελληνα που παρανομεί.
Ο σεβασμός του κράτους δικαίου απαιτεί ο θάνατος του Αλέξη να τύχει παραδειγματικής και ταχείας τιμωρίας. Οι δικαστές και οι ένορκοι, έχοντας κατά νου όλα τα στοιχεία της υπόθεσης, οφείλουν να ζυγίσουν από τη μία πλευρά το δικαίωμα της αυτοάμυνας κάθε ανθρώπινου όντος –συμπεριλαμβανομένων και των αστυνομικών– και από την άλλη την υποχρέωση των οργάνων της πολιτείας να προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή ακόμη και με κίνδυνο της δικής τους. Η ελληνική κοινωνία θα γίνει υγιέστερη μόνο αν τιμωρηθεί το ίδιο το έγκλημα και όχι αυτό που τα ΜΜΕ αντιλαμβάνονται ως έγκλημα.
Κάθε Νύχτα των Κρυστάλλων αποτελεί πλήγμα για τον αυτοσεβασμό ενός έθνους. Αφού διασκεδάσαμε ολόκληρο τον κόσμο με την ανικανότητα της ελληνικής αστυνομίας να υπερασπίσει την Αθήνα ενάντια σε μερικές εκατοντάδες ταραξίες, τώρα μερικοί υπεύθυνοι δημοσιογράφοι αλλάζουν γραμμή προκειμένου να συντονιστούν με τον προβληματισμό της κοινής γνώμης. Ισως τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας να εντάσσονται σε μία ευρύτερη διαδικασία ωρίμασης. Οι δημοσιογράφοι είναι τα χαϊδεμένα παιδιά της ελληνικής κοινωνίας. Ας τους αφήσουμε να δικαιολογήσουν τις ναρκισσιστικές επαναστατικές τους ασκήσεις, παίζοντας το ρόλο της νομιμοποιημένης εκδοχής της 17 Νοέμβρη, αντί να υπερασπιστούν με σθένος, ως οφείλουν, το κράτος δικαίου σε μία στιγμή που το κράτος αποτυγχάνει, όπως τώρα, να προστατεύσει τους πολίτες του.

του Brady Kiesling*
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 14-12-08

* O κ. Brady Kiesling είναι πρώην διπλωμάτης των ΗΠΑ. Παραιτήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ κι έκτοτε ζει μόνιμα στη χώρα μας.

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟΥ

Κάποτε σε ένα χωριό στο οποίο κατοικούσαν αγρότες, εμφανίστηκε ένας ξένος ο οποίος ανακοίνωσε ότι ενδιαφερόταν να αγοράσει πιθήκους προσφέροντας 10 τάλαρα (υποθετικό τοπικό νόμισμα) για κάθε πίθηκο.
Οι χωρικοί καθότι ήξεραν ότι υπήρχαν άπειροι πίθηκοι στο δάσος παράτησαν τις γεωργικές εργασίες τους και ξεχύθηκαν στο δάσος να τους μαζέψουν.
Ο ξένος - τηρώντας την υπόσχεση του - αγόρασε όλους τους χιλιάδες πιθήκους που του προμήθευσαν, προς 10 τάλαρα το κεφάλι. Η προσφορά όμως άρχισε να μειώνεται. Βλέπετε, οι χωρικοί τους είχαν πιάσει σχεδόν όλους...
Βλέποντας το ο ξένος αυτό, τους ανακοίνωσε ότι τώρα θα πλήρωνε 20 τάλαρα για κάθε πίθηκο. Αυτό ήταν αρκετό για τους χωρικούς να προσπαθήσουν ακόμα πιο σκληρά να βρουν και να πιάσουν τους πιθήκους εκείνους που τους είχαν ξεφύγει ή είχαν κρυφτεί στα πιο απίθανα και απομακρυσμένα μέρη. Σύντομα η προσφορά έπεσε σε τόσο χαμηλά επίπεδα που δεν είχε νόημα να κυνηγούν πιθήκους.
Έτσι επέστρεψαν σιγά-σιγά στις αρχικές γεωργικές εργασίες τους.
Όμως η προσφορά για αγορά αυξήθηκε σε ακόμα πιο ψηλά επίπεδα: 25 τάλαρα για κάθε πίθηκο! Τώρα πια η προσφορά πιθήκων ήταν τόσο χαμηλή πού ήταν σχεδόν αδύνατο να δεις κανείς πίθηκο στο δάσος. Πόσο δε να τον πιάσει...
Και εκεί που φαινόταν ότι η ιστορία με τους πιθήκους θα τελείωνε, ο ξένος έκανε την πιο απίστευτη προσφορά: θα πλήρωνε 35 τάλαρα για κάθε νέο πίθηκο που θα κατάφερναν να του παραδώσουν! Όμως επειδή θα απουσίαζε στην πόλη για κάποιες δουλειές, θα άφηνε την βοηθό του για την πληρωμή.
Εν τη απουσία του αφεντικού της η πονηρή βοηθός έκανε μια πρόταση στους χωρικούς: «Κοιτάξτε όλους αυτούς τους πιθήκους στα κλουβιά που έχει μαζέψει το αφεντικό μου. Αντί να ψάχνετε να βρείτε καινούργιους σας πουλάω αυτούς προς 35 τάλαρα τον έναν. Όταν επιστρέψει το αφεντικό θα σας τους αγοράσει προς 50 τάλαρα τον έναν.»
Ήταν μοναδική ευκαιρία! Οι χωρικοί μάζεψαν όλες τις οικονομίες τους και αγόρασαν όλους τους πιθήκους. Από τότε δεν ξαναείδαν ούτε τη βοηθό, ούτε το αφεντικό, αλλά έβλεπαν καθημερινά μόνο τους πιθήκους που είχαν κατακλύσει το χωριό τους....

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

ΜΜΕ: Το ατσάλινο χέρι του εφιάλτη

Γράφει ο Θύμιος Παπανικολάου:
Ζούμε τον φρενοβλαβή παραλογισμό και την κτηνωδία των πλανητικών και διεθνών «νταβάδων». Από τους γιγάντιους προπαγανδιστικούς διαύλους του καθεστώτος προτρέπουν και κατευθύνουν τα μικρά παιδιά σε αυτό το φαύλο κύκλο των ψυχωτικών αποφορτίσεων. Αυτοί οι άθλιοι μηχανισμοί του καθεστώτος αφού έχουν δηλητηριάσει τη νεολαία με όλα τα υποπροϊόντα της παρακμής που παράγουν και εμπορεύονται, αφού τη δολοφονούν, καθημερινά, ανελέητα, έρχονται τώρα να «ξύσουν» τα ζωώδη ένστικτα τμήματος της τσακισμένης και ακρωτηριασμένης αυτής νεολαίας, και να τα κατευθύνουν στις καταστροφές και στο τυφλό μίσος. Οι «νταβάδες» και όλα τα ιδεολογικά, πολιτικά και δημοσιογραφικά τους φερέφωνα εγκωμιάζουν το απολιτικό και άναρχο χάος, ανάγουν τη ζούγκλα τού «όλοι εναντίον όλων» σε «αγωνιστική» αρετή, τις καταστροφές, τις φωτιές, το πλιάτσικο και τους κουκουλοφόρους, σε «ανατρεπτική στάση»!!! Αυτός είναι ο νεοταξικός εφιάλτης, η στρατηγική των πολυεθνικών: Η διάλυση των πάντων: εθνών, θεσμών, ιστορικών κατακτήσεων, κοινωνικών σχέσεων και ανθρώπων, κάθε πολιτικού και πολιτισμικού ιστού. Θέλουν να μετατρέψουν τους λαούς σε αγέλη χωρίς ιστορική υπόσταση, χωρίς ταυτότητα και σκέψη, χωρίς αξίες και αρμούς συνοχής. Το χαλύβδινο χέρι που κατευθύνει αυτή την ολοκληρωτική κατεδάφιση είναι τα ΜΜΕ: η σύγχρονη αυτή δικτατορία των ισχυρών κέντρων εξουσίας, ωμή και αποκρουστικά αυθάδης. Και τα «τάγματα» αυτού του ανατριχιαστικού φασισμού του γκανγκστερικού, πολυεθνικού κεφαλαίου, είναι τα ιδεολογικά φερέφωνα της πονηρής προοδευτικότητας και οι «αριστεροί» νέο-γενίτσαροι. Ο παλιός φασισμός των εθνικών κρατών έχει αντικατασταθεί με τον σύγχρονο πλανητικό φασισμό των υπερεθνικών μονοπωλίων: ακόμα πιο θηριώδη και καταστροφικό, διότι είναι ύπουλος και αποκρουστικά πολυπρόσωπος: Το παλιό φαιό χρώμα έχει αντικατασταθεί με το ροζ, το μαύρο και πολλές άλλες αποχρώσεις «αναρχοσοσιαλιστικές». Οι πρακτικές, βεβαίως παραμένουν οι ίδιες. Και ο σημερινός ροζέ, οργανώνει τα απολιτικά τμήματα της κλονισμένης και εξοντωμένης από το σύστημα νεολαίας, της ριγμένης στα έσχατα όρια της πνευματικής και ψυχικής εξαθλίωσης. Αυτή τη νεολαία την κατευθύνει μέσα στα σκοταδιστικά της αδιέξοδα και την εκπαιδεύει στην καταστροφή, στο παιχνίδι με τα όπλα, στους εμπρησμούς, στην τυφλή βία και τρομοκρατία εναντίον της κοινωνίας, της πολιτικής, των ιδεών, των θεσμών και εναντίον κάθε ανθρώπινης αξίας. Αν παρατηρήσει κανείς νηφάλια τις αγελαίες ψυχώσεις αυτών των ημερών (τις είπαν οι έμμισθοι πολιτικοί και δημοσιογραφικοί υπάλληλοι «κοινωνική εξέγερση» και μάλιστα οι πολιτικοί προβοκάτορες (ΣΥΡΙΖΑ) παρομοίωσαν τα γεγονότα με τα ιστορικά κινήματα, ακόμα ανώτερα και από την επανάσταση του 1821!!!), αν τα παρατηρήσει κανείς όλα αυτά θα βρεθεί μπροστά στον εξής παραλογισμό: Η εξουσία του κεφαλαίου και όλα τα όργανά της αποτελούσαν τους κήρυκες και τους «ηγέτες» αυτής της «λαϊκής εξέγερσης»!!! Ακριβώς, γιατί δεν ήταν ΚΑΜΙΑ «λαϊκή εξέγερση» εναντίον του καθεστώτος, αλλά μια «εξέγερση» του καθεστώτος εναντίον της κοινωνίας, του λαού και των αυθεντικών κινημάτων που κυοφορούνται. Μια «εξέγερση» των «νταβάδων» και των υπαλλήλων τους για τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας, τη μετατροπή της σε ζούγκλα, συνακόλουθα την ισχυροποίηση της μακάβριας δικτατορίας του πλανητικού κράτους και του «νταβατζίδικου» παρακράτους. Τον τόνο της «καθοδήγησης» τον δίνουν οι πιο καλοδουλεμένες μήτρες της «νταβατζίδικης» καμαρίλας: Το Λαμπρακιστάν και η «Ελευθεροτυπία». Τα πρωτοσέλιδα αυτών των Εφημερίδων είναι αποκαλυπτικά. Το ίδιο αποκαλυπτική είναι η πρακτική των εστιών του Σόρος: «Ιός» και «indymedia». Ενδεικτικά μόνο αναφέρω το σημερινό πρωτοσέλιδο της «Ε»
«Μάθημα 1ο, Έφοδος στα Τμήματα: Ο λόγος τώρα στους μαθητές. Αφήνουν τα σχολεία και φτιάχνουν «πρόγραμμα αντίδρασης» ώς τα Χριστούγεννα. Πετροπόλεμος σε αστυνομικά τμήματα και αποκλεισμοί δρόμων, διαδηλώσεις κάθε εβδομάδα. Σε συντονισμό και οι φοιτητές, που καταλαμβάνουν σχολές σε ΑΕΙ της Αθήνας και της περιφέρειας». Μόνο οι αθεράπευτα τυφλοί, ίσως, να μη μπορούν να διακρίνουν ότι η εφημερίδα δεν χειροκροτεί απλώς τη «νέα γραμμή» ( εκτονωτικές, τυφλές και πολιτικά ανέξοδες επιθέσεις-προκλήσεις κατά των αστυνομικών τμημάτων), αλλά δίνει ΓΡΑΜΜΗ για τέτοιες επιθέσεις!!! Αυτοί είναι οι χαλύβδινοι «στρατηγοί» που καθοδηγούν και κατευθύνουν, ποικιλοτρόπως, το «κίνημα» των κουκουλοφόρων. Οι «αρχηγοί» της «επανάστασης» των νέων!!!

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Ειδοποιός διαφορά ΜΗΔΕΝ

Όταν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο ανάψεις ένα κερί, προκαλείται άπειρη (%) διαφορά μεταξύ των Εντυπώσεων (με τον ορισμό της Ψυχολογίας) πρίν και μετά. Όταν στη συνέχεια ανάψεις δεύτερο κερί η ειδοποιός διαφορά είναι 100%. Στο τρίτο 50%. Στο τέταρτο 33% κοκ. Όταν στα εκατό κεριά ανάψεις το εκατοστό πρώτο ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ.
Αυτό ισχύει και στην περίπτωση της ‘Κοινής Γνώμης’ όσον αφορά το μέτρο της εντύπωσης που προκαλείται από τα γεγονότα γύρω μας.
Η ειδοποιός διαφορά όμως είναι αυτή που κινητοποιεί τον άνθρωπο στο να σκεφτεί και στη συνέχεια να ενεργήσει/ να πράξει.
Η συμπεριφορά μιάς κοινωνίας ακολουθεί τους ίδιους απαράλλακτους φυσικούς νόμους με εκείνους που διέπουν τον άνθρωπο ώς προσωπο.
Ο Α.Α. Γρηγορόπουλος είναι το δικό μας παιδί, που σκοτώθηκε τυχαία ή σκόπιμα.
Δεν συμμετείχε στις διαδηλώσεις. Είχε βγεί με την παρέα του για τη γιορτή κάποιου φίλου του Νίκου.
Δεν είναι εύκολα τα συμπεράσματα.
Ας σταματήσουμε τους στρουθοκαμηλισμούς και ας κρατήσουμε το στόμα μας κλειστό, προσπαθώντας να εντοπίσουμε ο καθένας τις δικές του ευθύνες στο ορατό πλέον αδιέξοδο που οδηγούμαστε από τις επιλογές μας ώς μέλη της κοινωνίας μας.
Ένα είναι σίγουρο. Ότι με την «αντικειμενική ενημέρωση» των ΜΜΕ και στο «ρεπορτάζ» μεταξύ των διαφημίσεων για το «συγκλονιστικό», «δραματικό» συμβάν εκφυλίζεται η όποια δυνατότητα αυτοκριτικής μας απέμεινε μέσω του μηχανισμού της ειδοποιούς διαφοράς, γιατί πλέον (με την επανάληψη) δεν νοιώθουμε τον πόνο, αλλά μας τον περιγράφουν άλλοι.
Νιώθω την ανάγκη σαν μέλος της Ελληνικής κοινωνίας να ζητήσω συγνώμη από το παιδί που χάθηκε, γιατί έχω ευθύνη έστω και έμεσα για το αναποτελεσματικό σύστημα που του παρέχω, γιατι:
- Επί τρείς δεκαετίες καί... τα εξάρχεια τα ανέχτηκα βολεμένος στο προσωπικό μου κλουβί μακρυά από το πρόβλημα.
- Διεβρωσα τον κρατικό μηχανισμό μέσα από τις επιλογές μου έτσι ώστε ο κάθε πλέον τομέας του να αποδίδει κάτω του μετρίου.
- Έγινα προοδευτικά ένας «Α-πολιτικός» καταναλωτικός «πολίτης» ενός κράτους που η κοινωνία του έχει ασαφείς αξιακές δομές.
- Άφησα να με κυβερνούν μετριότητες κατά πλειοψηφία. Τους λίγους επαρκείς πολιτικούς που υπάρχουν σε όλα τα κόμματα δεν τους ανέδειξα ούτε τους στήριξα επαρκώς γιατί τους θεώρησα αδύναμο κρίκο της οπορτουνιστικής αλυσίδας της διαπλοκής.
- Απαίτησα από απλούς ανθρώπους που ψάχνανε δουλιά όπως και γώ και τη βρήκανε στο αστυνομικό σώμα να έχουν πολλαπλάσια ανθεκτικότερο σύστημα αξιών από το δικό μου και να κόψουν το λαιμό τους να με προστατεύσουνε πάση θυσία.
- Άφησα ανεξέλεγκτους τους δικαστές να βγάζουν αποφάσεις βολικές για λίγους.
- Άφησα ανεξέλεγκτους τους μηχανισμούς των κομμάτων να επιβάλουν στους βουλευτές να ψηφίζουν νόμους που «εξυπηρετούν» τους λίγους και αδρανοποιούν τους μηχανισμούς ελέγχου και αντικειμενικής εφαρμογής της δικαιοσύνης.
- Υπερτίμησα το φαύλο και το γυαλιστερό και υποτίμησα το έντιμο και ηθικά ερματισμένο τμήμα αυτής της κοινωνίας.
Έκανα πολλά λάθη παιδί μου. Ελπίζω η γενιά σου να μπορέσει να τα συμμαζέψει...
Ισαακ

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

Η θέση των πυραμίδων στη γη και η αντιστοίχισή τους με τη θέση ουρανίων σωμάτων

Είναι γνωστό ότι πολλοί αρχαίοι πολιτισμοί όπως οι Κέλτες, ή οι Μάγιας έδιναν ιδιαίτερη έμφαση στην αστρονομική συσχέτιση των σημαντικών οικοδομημάτων τους με συνηθέστερη αυτή του προσανατολισμού στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Πολλοί από αυτούς διέθεταν μάλιστα σημαντικές γνώσεις Αστρονομίας (πρόγνωση εκλείψεων κλπ.). Σχετικά πρόσφατες μελέτες και θεωρίες δείχνουν ότι κάτι τέτοιο συνέβαινε και στον αρχαίο αιγυπτιακό πολιτισμό και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι νομίζαμε έως τώρα. Αρχικά, κάτι που πολύ εύκολα διαπιστώνεται είναι ότι οι πυραμίδες της Γκίζας είναι τέλεια προσανατολισμένες προς τα σημεία του ορίζοντα. Με τη βοήθεια της πυξίδας του διαδικτυακού προγράμματος Google Earth παρατηρούμε τις 4 πλευρές τους να «κοιτάζουν» Ανατολή, Δύση, Βορρά, Νότο με απίστευτη ακρίβεια, ενώ και η Σφίγγα «βλέπει» ακριβώς προς την Ανατολή. Η εξερεύνηση του εσωτερικού της Μεγάλης Πυραμίδας έδειξε ότι υπάρχουν 2 μεγάλα δωμάτια, ένα του βασιλιά-Φαραώ και ένα άλλο χαμηλότερα της βασίλισσας. Τα δωμάτια διαθέτουν πλάγια φρεάτια που φτάνουν μέχρι την επιφάνεια της πυραμίδας και θυμίζουν ανοίγματα εξαερισμού. Και πράγματι αυτή τη χρησιμότητα τους έχουν αποδώσει οι αιγυπτιολόγοι. Όμως μια έρευνα που έγινε τη δεκαετία του 1970 έδειξε ότι 2 από τα φρεάτια αυτά δείχνουν δύο πολύ σημαντικά άστρα: Τον Alnitak, αστέρα της ζώνης του Ωρίωνα δείχνει το φρεάτιο του θαλάμου του βασιλιά και το Σείριο αυτό του θαλάμου της βασίλισσας, ας σημειωθεί δε ότι αυτό δε συμβαίνει τη σημερινή εποχή αλλά κατά τη μεσουράνηση των άστρων αυτών την εποχή κατασκευής των πυραμίδων, δηλαδή το 2500 π.Χ. Ποια όμως η σημασία του φαινομένου; Σύμφωνα με την αιγυπτιακή μυθολογία ο αστερισμός του Ωρίωνα συμβόλιζε το θεό Όσιρι ενώ ο Σείριος τη θεά Ίσιδα, Όσιρις δε και Ίσιδα αποτελούσαν το πρώτο βασιλικό ζεύγος των Αιγυπτίων. Μια πιο πρόσφατη μελέτη των Hancock και Bauval επεκτείνεται κι άλλο διαπιστώνοντας ότι ο σχηματισμός στο έδαφος των τριών διάσημων πυραμίδων αποτυπώνει τα τρία άστρα της ζώνης του Ωρίωνα σύμφωνα μάλιστα με τη σχετική λαμπρότητά τους . Η μικρότερη από τις τρεις πυραμίδες αντιστοιχεί στο αμυδρότερο άστρο της ζώνης και βρίσκεται εκτός της ευθείας που ορίζουν οι άλλες 2, όπως ακριβώς και το άστρο αυτό σε σχέση με τα άλλα 2 άστρα της ζώνης. Παρ’ όλα αυτά θα σημειώσω εδώ μια προσωπική παρατήρηση: Διαπίστωσα μια μικρή απόκλιση στην απόσταση της μεσαίας από τη μικρότερη πυραμίδα σε σχέση με την απόσταση των αντίστοιχων άστρων στον ουρανό: Η απόσταση των άστρων είναι ελαφρώς μικρότερη (οι αποστάσεις μετρήθηκαν με εργαλεία των προγραμμάτων GoogleEarth και Redshift αντίστοιχα). Ωστόσο υπάρχει, όπως θα δούμε, μια ολόκληρη σειρά αντιστοιχιών μεταξύ των γήινων και των ουράνιων σχηματισμών: Αρχικά, το σχήμα του Νείλου ποταμού στην περιοχή των πυραμίδων μοιάζει καταπληκτικά με αυτό του Γαλαξία στην περιοχή της ζώνης του Ωρίωνα. Είναι γνωστό ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ονόμαζαν το Γαλαξία Νείλο ποταμό. Επίσης ο προσανατολισμός των τριών πυραμίδων ως προς το Νείλο είναι όμοιος με τον προσανατολισμό των τριών άστρων της ζώνης ως προς το Γαλαξία. Μόνο η γωνία που σχηματίζει η ευθεία που ορίζουν τα τρία άστρα (για την ακρίβεια τα δύο πιο φωτεινά) με τον ουράνιο μεσημβρινό όταν τον διαβαίνουν δεν ταιριάζει με τη γωνία της ευθείας των πυραμίδων με το γήινο μεσημβρινό (45ο). Όμως αν αναπαραστήσουμε με ένα πρόγραμμα πλανηταρίου τον ουρανό του 10500 π.Χ. θα δούμε ότι κάτι τέτοιο ισχύει και τα άστρα της ζώνης σχηματίζουν με τον ουράνιο μεσημβρινό γωνία 45ο. Άραγε η Σφίγγα, ένα άλλο σημαντικό μνημείο της περιοχής, έχει τέτοιες ουράνιες αντιστοιχίσεις; Η Σφίγγα όπως είπαμε κοιτάζει ακριβώς ανατολικά. Η Ανατολή είναι το σημείο στο οποίο ανατέλλει ο ήλιος κατά τις ισημερίες. Ίσως η Σφίγγα θα έπρεπε να «βλέπει» κατά την ανατολή του ηλίου στον ουρανό σε μία από τις ισημερίες κάποιον αστερισμό που να της μοιάζει. Η Σφίγγα μοιάζει πολύ με καθιστό λιοντάρι. Ειδικά τα μπροστινά της πόδια παραπέμπουν σ’ αυτό. Είναι άραγε ο αστερισμός του Λέοντα το ουράνιο αντίστοιχο της Σφίγγας; Άλλοι θα συμφωνούσαν και άλλοι θα διαφωνούσαν με αυτό. Μήπως τον «κοιτάζει» κατά την εαρινή ισημερία του 2500 π.Χ. (πιθανή εποχή κατασκευής της μαζί με τις πυραμίδες); Όχι, «βλέπει» τον αστερισμό του Ταύρου. Με ένα πρόγραμμα πλανηταρίου όμως βρίσκουμε ότι η Σφίγγα «βλέπει» το Λέοντα κατά την εαρινή ισημερία του 10500π.Χ. Έχουμε ξανασυναντήσει αυτή την χρονολογία. Προφανώς κάτι σημαίνει αυτό. Ας δούμε όμως πρώτα πώς τα αρχαία κείμενα και άλλες επιστημονικές παρατηρήσεις θεμελιώνουν το συσχετισμό Σφίγγας-Λέοντος: Κατά το Νέο Βασίλειο, γύρωστα 1550 π.Χ., η Σφίγγα ήταν γνωστή ως «Ώρ-εμ-Άκτι», «Ώρος στον ορίζοντα»,«Τόπος του Ώρου». Ο Ώρος, μια ουράνια θεότητα, λατρευόταν ως προστάτης των Βασιλέων από την αρχή ακόμα του αιγυπτιακού πολιτισμού. Σύμφωνα με τα κείμενα, ο Φαραώ ή βασιλιάς-Ώρος ταυτίζεται με τον ηλιακό δίσκο και έχει να κάνει ένα ταξίδι ακολουθώντας ένα ουράνιο χάρτη: Πρέπει να ξεκινήσει από τις όχθες του Νείλου 70 μέρες πριν από το θερινό ηλιοστάσιο και, διασχίζοντας τον ποταμό, να ενωθεί με τον «Ώρ-Άκτι», τον «Ώρο του ορίζοντα». Αν αναπαραστήσουμε σε ένα πρόγραμμα πλανηταρίου τον ουρανό της περιοχής κατά το 2500 π.Χ., εποχή που γράφτηκαν τα κείμενα, θα δούμε ότι ο ήλιος βρίσκεται στις «όχθες» του Γαλαξία 70 μέρες πριν το θερινό ηλιοστάσιο. Μέρα με τη μέρα εισέρχεται και διασχίζει το Γαλαξία για να βρεθεί στα μπροστινά «πόδια» του αστερισμού του Λέοντα τη μέρα του ηλιοστασίου. Από αυτά ο Χάνκοκ συμπεραίνει ότι ο Λέοντας είναι ο «Ώρ-Άκτι»ή αλλιώς η Σφίγγα. Η Σφίγγα λοιπόν, που ταυτίζεται με το Λέοντα, τον «κοιτάζει» όπως είπαμε κατά την ανατολή του ήλιου στην εαρινή ισημερία του 10500 π.Χ. Συμβαίνει όμως και κάτι άλλο εκπληκτικό: Ακριβώς τη στιγμή της ανατολής ο αστέρας Alnitak της ζώνης του Ωρίωνα διαβαίνει τον ουράνιο μεσημβρινό και τα τρία άστρα της σχηματίζουν γωνία 45ο με αυτόν, όπως και οι τρεις πυραμίδες με το γήινο μεσημβρινό. Έχουμε έτσι πλήρη αντιστοίχηση των γήινων σχηματισμών με τα ουράνια φαινόμενα. Γιατί όμως άραγε να συμβαίνουν όλα αυτά κατά το 10500 π.Χ.; Η χρονολογία αυτή σημαίνει για τους αρχαίους Αιγυπτίους την εποχή των μακρινών προγόνων τους, μυθικών βασιλέων που για πρώτη φορά κατοίκησαν στη γη της Αιγύπτου. Αναφέρεται ως «Τεπ Ζέπι», που θα πει «Πρώτη Φορά». Αυτά αποτυπώνονται σε μια τοιχογραφία στην Άβυδο που εκτείνεται σε δύο ανικρυστούς τοίχους: Στον ένα αναφέρονται όλοι οι βασιλείς από την αρχή του αιγυπτιακού πολιτισμού περίπου το 3000 π.Χ. και στον άλλο όλοι οι μυθικοί βασιλείς μέχρι χιλιάδες χρόνια παλαιότερα. Κάτι μάλιστα αξιοσημείωτο συμβαίνει στον ουρανό την εποχή της «Πρώτης Φοράς»: Ο αστερισμός του Ωρίωνα βρίσκεται στο κατώτατο σημείο της τροχιάς που φαίνεται να διαγράφει στον ουρανό λόγω της μετάπτωσης του άξονα της Γης. Η τροχιά αυτή διαρκεί 26000 χρόνια και οφείλεται στην κίνηση του άξονα της Γης που διαγράφει ένα κύκλο στον ουρανό. Λόγω της κίνησης αυτής ο Ωρίωνας αρχικά ανεβαίνει και ακολούθως κατεβαίνει στην ουράνια σφαίρα ταλαντούμενος αριστερά και δεξιά. Αυτός είναι ο λόγος που τα τρία άστρα της ζώνης σχηματίζουν γωνία 45ο με τον μεσημβρινό μόνο κατά το 10500 π.Χ. Είναι φανερό λοιπόν ότι οι αρχαίοι επιθυμούν να αποτυπώσουν στο έδαφος τον ουρανό του 10500 π.Χ., εποχή που όπως προκύπτει από τα κείμενά τους τοποθετούν τους μυθικούς προγόνους τους. Προκύπτει όμως ένα δικό μου ερώτημα: Γνώριζαν την κίνηση της μετάπτωσης ώστε να μπορέσουν αρχικά να αναπαραστήσουν τον ουρανό του 10500 π.Χ. και κατόπιν να τον αποτυπώσουν στο έδαφος; Σε περίπτωση που δεν τη γνώριζαν, το μόνο που μπορούμε να υποθέσουμε είναι ότι υπήρχε κάποιος πολιτισμός στην περιοχή που αποτύπωσε τον ουρανό και τους τον κληροδότησε. Ίσως αυτοί να είναι οι μυθικοί πρόγονοί τους που παριστάνονται στην τοιχογραφία. Μάλιστα ο Πλάτωνας αναφέρει σε ένα από τα έργα του διηγήσεις αιγυπτίων ιερέων που μιλούν για τον πόλεμο Ατλάντων και Αθηναίων και τον τοποθετούν περίπου εκείνη την εποχή. Βέβαια δεν υπήρχαν τότε Αθηναίοι αλλά θα μπορούσε να εννοεί τους τότε κατοίκους της περιοχής ή της Ελλάδας γενικότερα. Εξάλλου κάποιος γεωλόγος ονόματι West υποστηρίζει ότι η Σφίγγα δεν είναι σύγχρονη των πυραμίδων αλλά κατασκευάστηκε κι αυτή περίπου το 10500 π.Χ. Βασίζει τον ισχυρισμό του στα σημάδια διάβρωσης που υπάρχουν στο μνημείο και δεν είναι μόνο οριζόντιες αλλά και κάθετες γραμμές. Οι πρώτες οφείλονται στη διάβρωση από τον άνεμο και την άμμο ενώ οι δεύτερες σε διάβρωση από βροχοπτώσεις. Τέτοιες συνέβαιναν άφθονες και με μεγάλη ένταση στην περιοχή την εποχή εκείνη και μέχρι περίπου το 8000 π.Χ. Είναι λοιπόν οι Άτλαντες οι μυθικοί πρόγονοι των Αιγυπτίων; Είναι αυτοί οι κατασκευαστές της Σφίγγας; Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά. Ας επιστρέψουμε όμως στις ουράνιες και γήινες αντιστοιχίσεις. Κατά την ανατολή στην εαρινή ισημερία του 10500 π.Χ. που εξετάζουμε, ο ήλιος βρίσκεται κάτω από τα πίσω πόδια του Λέοντα, του αντίστοιχου της Σφίγγας. Ο ήλιος είναι ένα σημαντικό ουράνιο αντικείμενο. Μήπως υπάρχει και γι αυτόν αντίστοιχο στο έδαφος; Μήπως υπάρχει κάτι κάτω από τα πίσω πόδια της Σφίγγας; Ένας υπόγειος θάλαμος έχει ανακαλυφθεί κάτω από τα μπροστινά πόδια. Μάλιστα το 1995 εντοπίστηκε διάδρομος που ξεκινά από το θάλαμο αυτό και συνεχίζει κάτω από το σώμα. Ίσως να καταλήγει σε άλλο θάλαμο στο πίσω μέρος που μπορεί να περιέχει κάτι σημαντικό. Ίσως εκεί να βρίσκονται αρχεία πολύτιμα για τη γνώση μας σχετικά με αρχαίους και εξαφανισμένους πολιτισμούς, μια γνώση που ίσως αλλάξει ριζικά την εικόνα που έχουμε για τον αρχαίο κόσμο.
Ιωάννης Βέργος,
Φυσικός
Εταιρεία Αστρονομίας και Διαστήματος Βόλου

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Το ελληνικό αλφάβητο και η μυστική προσευχή-επίκληση που υπάρχει μέσα του

Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνησή τους δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μια πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανώτερης σύλληψης. Σύμφωνα με αυτήν τη γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα Σίγμα ή Δίγαμα F ) ακούγονται και γράφονται ως εξής:
ΑΛΦΑ – ΒΗΤΑ – ΓΑΜΑ – ΔΕΛΤΑ – ΕΨΙΛΟΝ – ΣΤΙΓΜΑ – ΖΗΤΑ – ΗΤΑ – ΘΗΤΑ – ΙΩΤΑ – ΚΑΠΠΑ – ΛΑΜΒΔΑ – ΜΙ – ΝΙ – ΞΙ – ΟΜΙΚΡΟΝ – ΠΙ – ΡΟ – ΣΙΓΜΑ – ΤΑΥ – ΥΨΙΛΟΝ – ΦΙ – ΧΙ – ΨΙ – ΩΜΕΓΑ.
Αποκωδικοποιώντας τη γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής φιλοσοφίας, έχουμε τα ακόλουθα:
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ, ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ, ΔΑ, ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΥ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ.
Εν συνεχεία αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μιας θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής – επίκκλησης προς την πηγή του φωτός:
«ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ! ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ (ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞΗ, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ), ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨΙΛΩΝ, ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)».
Η επίκληση αυτή είναι καταγραμμένη από αιώνες στο υποσυνείδητο των Ελλήνων. Αμέσως πιο κάτω αποκαλύπτεται η σημασία των λέξεων της προσευχής αυτής:
ΑΛ= Ο νοητός ήλιος
ΦΑος= το φώς
ΒΗ= προστακτική του ρήματος βαίνω (βαδίζω, έρχομαι)
ΤΑ= Δοτική άρθρου δωρικού τύπου τη, στην
ΓΑ=Γη (δωρικός τύπος)
ΑΜΑ=(επίρρημα που σημαίνει συγχρόνως)
ΕΛ= ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος
ΕΨ= ρήμα έψομαι, εψ-ημένος, ψημένος
ΙΛΩΝ= Ιλύς (ουσιαστικό), λάσπη, πηλός
ΣΤΗ= προστακτική ρήματος ίστημι που σημαίνει στέκομαι
ΙΓΜΑ= καταστάλαγμα, απόσταγμα
ΖΗ= προστακτική ρήματος ζω
Η= υποτακτική ρήματος ειμί, είμαι
ΘΗ= προστακτική ρήματος θέτω
ΠΑΛΑΝ= ρήμα πάλλω (δονούμαι, περιστρέφομαι) επίθετο παλλάς=πάλλουσα, περιστρεφόμενη (βλέπε Παλλάς Αθηνά)
ΔΑ= άλλος τύπος της Γα, Γης (βλέπε Δα μήτηρ – Δημήτηρ – Δήμητρα – Μητέρα Γη)
ΝΥΞ= νύκτα
Ο= το οποίο, που
Φύ(οι)= ευκτική ρήματος φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι)
Δηλαδή:
«Αλ, εσύ που είσαι το φως, έλα στη γη! Κι εσύ Ελ ρίξε τις ακτίνες σου στην ιλύ που ψήνεται (που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού). Ας γίνει ένα καταστάλαγμα (μια ξηρά) για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη. Ας μην επικρατήσει η νύκτα που είναι το μικρό, και κινδυνέψει να ταφεί (να σβήσει να χαθεί) το καταστάλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα υλή, και ας αναπτυχθεί η ψυχή, που είναι το μέγιστο, το σημαντικότερο όλων!»
"Ιδεοθέατρον"

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

Η αντίφαση του νεοέλληνα (2ο μέρος)

…Θα σε καλέσω όμως σ’ένα απλό περίπατο. Θα κάνουμε ένα πείραμα, που λένε οι φυσικοί. Για νάχουμε αποτέλεσμα έμπεδο. Και η γνώση που θα κερδίσουμε να’ναι σίγουρη.
Θα επιχειρήσουμε μια στατιστική έρευνα. Θα διατρέξουμε τη χώρα απ’άκρη σ’άκρη. Από το χωριό Πυρσόγιαννη της Ηπείρου ως την επαρχία Βιάνου της Κρήτης. Από τη Νίψα και τις Σάππες της Θράκης ως το Παραλίμνι της Κύπρου, κι ως την άκρη το Ταίναρο.
Θα ρωτήσουμε νεοέλληνες απ’όλες τις τάξεις και όλα τα επίπεδα. Γυναίκες και άντρες, γερόντους και παιδιά, αγράμματους και επιστήμονες, φτωχούς και πλούσιους, ακοινώνητους και αριστοκράτες, πουτάνες και καλόγριες, ξωχάρηδες και αστούς, φιλέρημους και χαροκόπους. Για να’ναι το δείγμα μας ευρύ και πλήρες, που λένε οι γραφειοκράτες.
Όλα ετούτα τα αθώα και ανυποψίαστα πλήθη θα τα ρωτήσουμε δυό τρεις ερωτήσεις από το Ελληνικό, κι άλλες τόσες από το Εβραίικο.
Στο Ελληνικό λοιπόν. Να μας ειπούν τι γνωρίζουν για την αρχαία Ελλάδα. Ζητούμε μια γνώση σοβαρή και υποψιασμένη. Όχι φολκλόρ γραφικότητες.
Γιατί γνώση της Ελλάδας είναι εκείνο που ξέρουμε να το ζούμε κιόλας. Όχι δηλαδή ο Ηρακλής μωρό έπνιξε τα φίδια, ότι ο Αρχιμήδης εχάραζε κύκλους στην άμμο, ούτε τάν ή επί τάς, μέτρον άριστον, ο Μινώταυρος στην Κρήτη και το πιθάρι του Διογένη, ούτε αν ξέρουν πως η ψωλή του Δία εγίνηκε κεραυνός και χτύπησε τους σχιστούς λειμώνες της Ολυμπιάδας, για να γεννήσει στο Φίλιππο τον Αλέξανδρο.
Τέτοια γνώση της κλασικής Ελλάδας θα’τανε τουρισμός στην Τυνησία. Η φουστανέλα και το κόκκινο φέσι στη Μελβούρνη και στην Πέμπτη Λεωφόρο κατά τις εθνικές γιορτές. Θα ζητήσουμε γνώση ουσίας.
Να μας ειπούνε δηλαδή, αν έχουνε ακουστά τα ονόματα Εμπεδοκλής, Αναξίμανδρος, Αριστόξενος ο Ταραντίνος, Διογένης Λαέρτιος, Λεύκιππος, Πυθαγόρας ο Ρηγίνος, Πυθέας, που στον καιρό μας αντίστοιχα σημαίνουν Αϊνστάιν, Δαρβίνος, Μπετόβεν, Έγελος, Μιχαήλ Άγγελος, Μαξ Πλανκ, Ροντέν, Κολόμβος.
Να μας μιλήσουν για κάποιους όρους σειράς και βάσης, όπως σφαίρος στον Εμπεδοκλή, κενό στο Δημόκριτο, εκπύρωση στον Ηράκλειτο, μηδέν στον Παρμενίδη, κατηγορία στον Αριστοτέλη, τόνος στους Στωικούς.
Να μας ειπούν οι κάθε λογής έλληνες επιστήμονες τι τους λέει η λέξη ψυχρά φλογί στον Πίνδαρο, μετεβάλλον αναπαύεται στον Ηράκλειτο, δακρυόεν γελάσασα στον Όμηρο, χαλεπώς μετεχείρισαν στο Θουκιδίδη.
Να μας ειπούνε, πόσοι φιλόλογοι, έξω από τα σχολικά κολυβογράμματα, έχουν διαβάσει στο πρωτότυπο τρεις διαλόγους του Πλάτωνα, δύο Νεμεόνικους του Πινδάρου, την Ωδή στην αρετή του Αριστοτέλη, έναν Ομηρικό Ύμνο. (Και αυτό δεν είναι ραψωδία).
Και για να μας πιάσει τεταρταίος και καλπάζουσα, να μας ειπεί ποιος γνωρίζει και διδάσκει από τους ειδικούς προφεσσόρους στα πανεπιστήμια ότι οι τρεις τραγικοί ποιητές μας στη βάση τους είναι φυσικοί επιστήμονες, ότι στη διάλεξή του για την αρετή ο Πλάτων έκαμε στους ακροατές του ένα μάθημα γεωμετρίας, ότι η Ακρόπολη των Αθηνών είναι δωρικό και όχι ιωνικό καλλιτέχνημα, ότι η διδασκαλία τραγωδίας στο θέατρο ήταν κήρυγμα από άμβωνος, ότι η θρησκεία των ελλήνων ήταν αισθητική προσέγγιση των φυσικών φαινομένων.
Δε νομίζω αναγνώστη μου, ότι σε όλα αυτά τα επίπεδα η έρευνά μας θα δώσει ποσοστά γνώσης και κατοχής σε βάθος του κλασικού κόσμου από τους νεοέλληνες που να υπερβαίνουν τους δύο στους χίλιους.
Τι φωνάζουμε τότε και φουσκώνουμε και χτυπάμε το κούτελο στο μάρμαρο ότι είμαστε έλληνες; Για το θεό δηλαδή. Παράκρουση και παραφροσύνη.
Θα μου ειπείτε:
-Μήπως και οι ευρωπαίοι γνωρίζουν σε τέτοιο βάθος την αρχαία Ελλάδα;
Θα σας ειπώ:
-Όχι. Αλλά οι ευρωπαίοι δεν καυχιούνται ότι είναι έλληνες, όπως εμείς. Καυχιούνται ότι είναι γάλλοι, και ιταλοί και βέλγοι.
Γιατί αυτό είναι στην ουσία της η αρχαία Ελλάδα. Δεν είναι τα πασουμάκια του Ηρακλή στο παλάτι της Ομφάλης. Ούτε ο Οδυσσέας με το παλούκι του στη σπηλιά του Κύκλωπα.
Η αρχαία Ελλάδα είναι ένας πολιτισμός ασύγκριτος. Μια κοσμοθεωρία πλήρης. Ένας τρόπος ζωής ολοκληρωμένος και τέλειος. Είναι πιο κοντά στη φύση και στη φυσική αϊδιότητα κοινωνία, που έσωσε να δημιουργήσει ο άνθρωπος.
Δεν είναι τυχαίο που λέξεις ελληνικές, όπως μουσική, θέατρο, οργασμός, φιλοσοφία, μαθηματικά, φυσική, δημοκρατία, γεωμετρία, πολιτική, περάσανε σε όλες τις γλώσσες των εθνών του ΟΗΕ σήμερα. Και με τις λέξεις αυτές ζουν και δηλώνουν τις βαθύτερες ουσίες του ανθρώπινου βίου τα δισεκατομμύρια του πλανήτη.
Δεν είναι τυχαίο, που όχι μόνο ο πλανήτης αλλά και ο ουρανός, το σύμπαν ολόκληρο είναι κατάσπαρτο με τις ελληνικές λέξεις και με τα ελληνικά γράμματα που ονομάζουν διεθνώς τους αστερισμούς, και τους φωτεινότερους αστέρες του κάθε αστερισμού.
Όχι. Δεν είναι καθόλου τυχαίο. Εκείνο που είναι τυχαίο, είναι πως ο λαός που κατοικεί σήμερα στη χώρα που παλαιά την εκατοίκησαν οι έλληνες, ονομάζουνται έλληνες. Η έρευνά μας έδειξε ότι μόνο έλληνες δεν είναι. Γιατί τους έλληνες ούτε τους βλέπουν ούτε τους γνωρίζουν.
Φεύ και παπαί και ουαί και αλλοί. Φελλάχοι και παπούας και βουσμάνοι και αλήδες.
Από το Ελληνικό ερχόμαστε στο Εβραίικο. Ερωτάμε το ίδιο στατιστικό δείγμα, το ευρύ και το πλήρες, αν έχουν ακουστά τα ονόματα Μωϋσής, Αβραάμ, Ησαϊας, Ηλίας με το άρμα, Νώε, Βαφτιστής, Εύα η πρωτόπλαστη, Ιώβ, ο Δαναήλ στο λάκκο, η Σάρα που γέννησε με εξωσωματική. Και όχι μόνο τα ονόματα, αλλά και τις πράξεις ή τις αξίες που εκφράζουν αυτά τα ονόματα.
Υπάρχει γριά στην επικράτεια που να μην τους ξεύρει τούτους τους εβραίους; Δεν υπάρχει ούτε γριά, ούτε ορνιθοκλόπος στις Σποράδες, ούτε κλεφτογιδάς στην Κρήτη. Εδώ τα ποσοστά αντιστρέφουνται. Στους χίλιους νεοέλληνες τα ναι γίνουνται ενιακόσια τόσα και τα όχι δύο. Και δεν ξεύρουν μόνο τα ονόματα, αλλά είναι έτοιμοι να σου κάνουν αναλύσεις στην ουνιβερσιτά και στην ακαντέμια για τις ηθικές και άλλες αξίες που εκφράζει το κάθε όνομα.
Το ίδιο συμβαίνει και για φράσεις όπως Προς Κολασαείς, Προς Κορινθίους, Εκ του Κατά Λουκάν. Εδώ μάλιστα μεγάλος αριθμός νεοελλήνων ξεύρει απόξω ολόκληρα χωρία και περικοπές.
…Στους χρόνους της Άλωσης οι στρατιώτες του Παλαιολόγου που υπεράσπισαν τα τείχη ήσαν οχτώ χιλιάδες. Την ίδια ώρα που στα μοναστήρια του κράτους βρίσκουνταν τριακόσιες χιλιάδες καλόγεροι στην άλκιμη ηλικία του μάχιμου άντρα. Να τρώνε και να πέρδονται και να τρέφουνε πρωκτό.
Και ο αρχηγός του κράτους την Κυριακή έψελνε πατριάρχης στην αγια-Σοφιά, και τη Δευτέρα γονάτιζε τσανακογλείφτης στο σαράι.
Έτσι, μιλώντας για πατριάρχη και για σουλτάνο, φτάνουμε στους πρώτους κύκλους της Κόλασης του Δάντη.
Κάποτε πρέπει να ξεκλειδώσουμε το κατώγι της ιστορίας μας. Και να φέρουμε στο φως τους «όφεις και τα φίδια» που είναι κλεισμένα.
Να ειπούμε δηλαδή, ότι το πρώτο μέλημα του πορθητή της Πόλης ήτανε να θρονιάσει στο στασίδι των σκλάβων τουρκόφρονα πατριάρχη. Όχι για να προστατέψει τα νιτερέσα του δούλου γένους, όπως μας λένε αιώνες τώρα οι δάσκαλοι στα βιβλία. Αλλά για να τον έχει δόλιο και χθόνιο συνεργάτη στο αρειμάνιο οθωμανιλίκι του. Στο να μη σηκώσουνε δηλαδή, ποτέ κεφάλι οι ραγιάδες.
-Εσύ από τη μεριά σου παπά, είπε ο Πορθητής στον πατριάρχη Γεννάδιο, αυτόν που διέταξε να κάψουν τα βιβλία του Πλήθωνα για τον Πλάτωνα, θα’σαι το δικό μου μούτρο με τη μουστακοφόρα και τη ραγιάδικη προβοσκίδα. Ο κρυφός πολυχρονεμένος πατισάχ. Θα τους λες, μαζί με την κυρά-Δέσποινα, υπομονή και κουράγιο, και «πάλε με χρόνους με καιρούς…». Και θα τους κρατάς καλά στους χαλκάδες και τις άλυσες. Με τον καιρό θα μάθεις. Και η συμπεριφορά σου θα γενεί πολιτική σκεπαστή, και υψηλή διπλωματία.
Με τους δραγομάνους και τους οσποδάρους που θα σου φτιάξω και δίπλα στους ιδικούς μου τζοχανταραίους, τον πασά και τον μουφτή, τον κατή και το βοϊβοντα, θα οργανώσουμε ένα τέλειο σύστημα διοίκησης. Τη συντήρηση δηλαδή και το διαιωνισμό της σκλαβιάς. Και του’κλεισε το μάτι.
Εγώ από τη μεριά μου, υποσχέθηκε, θα σ’έχω στα χρυσά και στην πορφύρα. Θα τρως και θα πίνεις.
Και τα «οθωμανικά» τερτίπια μου, αν το βαστά η καρδούλα σου και κείνα δικά σου. Παπαδάκια και γιουσουφάκια. Μόνο πρόσεχε! Στο κρυφό και στο σκεπασμένο. Θά’χεις τις εκκλησιές σου, τις πισκοπές και τα μοναστήρια σου. Δίσκους, κεριά, λιβάνια, τάματα, διαθήκες, άσπρα και γρόσια, βακούφια και χτήματα μοναστηριακά, ούλα αφορολόγητα. Θα τα γιομίζεις με διάκους και με καλόγερους τίγκα. Κι αμάν αμάν. Αλλά τη συμφωνία μας και τα μάτια σου. Γιατί θα σε κρεμάσω με τ’άντερά σου.
…Έτσι λοιπόν, από τούτη τη συμφωνία του πατριάρχη με το σουλτάνο, πέρα από τους τέσσερες αιώνες της φοβέρας και της σκλαβιάς, τι βγήκε; Βγήκε η περίφημη ρασοφόρα διπλωματία του ραγιά και του καγιά. Σήμερα τη λέμε φανάρι και φαναριωτισμό.
Είναι οι φαναριώτες. Οι αόρατοι τουρκολάτρες. Οι πρίντζιπες και οι ηγεμόνες της Βλαχομπογδανίας που λέει ο Ρήγας. Οι καρατζάδες, οι μουρούζηδες, οι σούτσοι, οι ραγκαβήδες, οι μαυροκορδάτοι και οι πανάθλιοι κωλέττηδες.
Αυτή η λύμη και η συφορά. Το θρεφτάρι του πατριάρχη και του σουλτάνου. Το θρεφτάρι του ελληνοεβραίικου φυράματος δηλαδή, στην καινούργια του μετάλλαξη, που όταν θα’ρθεί η ώρα του μεγάλου Σηκωμού, θα παίξει τον ολέθριο ρόλο του.
Θα δημιουργήσει τη μοιραία αντιπαράθεση ανάμεσα στους γνήσιους έλληνες, τους ελληνοέλληνες αλλιώτικα και στους μούλους έλληνες, τους ελληνοεβραίους αλλιώτικα.
…Το σχήμα ελληνοέλληνες και ελληνοεβραίοι στο μεγάλο Σηκωμό θα λάβει διπλή διάταξη. Από δω οι αγωνιστές και οι αγράμματοι, από κει οι πολιτικοί και οι κοντυλοφόροι φαναριώτες.
…Ποιος είναι ο Γρηγόριος ο Ε’; Είναι εκείνος που σύνταξε το κείμενο του αφορισμού στα 1799. Και η εκκλησία το βρόντηξε αργότερα στην ανθρωπιά του Καϊρη, όπως η κατάρα τον κεραυνό στο μέτωπο του Κάϊν. Του φωτισμένου σοφού, και του ήρωα στους ιερούς αγώνες Καίρη. Γιατί άρχισε να ξεμπροστιάζει τους παπάδες και να φωτίζει τον κοσμάκη.
Ποιος είναι ο Γρηγόριος ο Ε’; Είναι ο ίδιος που αφόρισε τον Υψηλάντη και τους Φιλικούς. Το μεγαλείο και το μυστήριο της Εταιρείας.
Θα μου πεις πως τον εκρέμασε ο σουλτάνος. Θα σου ειπώ, μα πώς αλλιώς λοιπόν; Επρόδωσε την καταχθόνια συμφωνία τους. Εκοιμήθηκε. Και χωρίς να το νιώσει άφησε να ξεσφίξει η θηλειά στο λαιμό του ραγιά. Εφούσκωσε στο σκαφίδι το προζύμι του εθνικού άρτου και πια δεν ημπορούσε να το κρατήσει με τίποτα.
Ποιος είναι ο Γρηγόριος ο Ε’; Είναι αυτός που στα 1819 με πατριαρχικό φιρμάνι απαγόρεψε στους παπάδες να βαφτίζουν τα παιδιά μας με ονόματα ελληνικά.
Ποιος είναι ο Γρηγόριος ο Ε’; Είναι ο πατριάρχης που έσκασε από το κακό του, γιατί τον εμποδίσαν και δεν επρόφταξε να αφορίσει το Ρήγα. Το μεγαλομάρτυρα Ρήγα.
Ποιος είναι ο Γρηγόριος ο Ε’; Είναι ο πατριάρχης που βλέπουμε τον αδριάντα του μπροστά στο εθνικό πανεπιστήμιο. Δίπλα στο Ρήγα. Πού ξανακούστηκε τέτοιο κυλώνειο άγος! Ο Λεωνίδας κι ο Εφιάλτης αγκαλιά. Η ελληνική σχιζοφρένεια αγαλματοποιημένη μπροστά στα πόδια της ελληνικής παιδείας. Μπροστά στο αγνό βάθρο του μέλλοντος των παιδιών μας.
…Η σμαρδή και φαναριώτικη πολιτική στον Αγώνα, με Μαυροκορδάτο και Κωλέττη και παπάδες, θα περάσει ύστερα και θα δώσει το ρυθμό και τον τόνο της στην πολιτική ιστορία της νεότερης Ελλάδας.
Φατρίες, κομματισμός, αρριβισμός, βουλευτοτσιφλικάδικα. Εθνική αφασία, ξενοκίνητα νήματα της μαριονέττας, το αγγλόφιλο, το γαλλόφιλο, το ρωσόφιλο. Πολιτική του ρουσφετιού και της ασυδοσίας, δουλοφροσύνη, λεονταρισμοί, απαξία, ιδιοτέλεια. Ό,τι ανθίζει πια και ότι καρπίζει σήμερα στη χώρα. Νούλες και κουλούρηδες, χάχηδες και σάκηδες, ντόρες και ντορήδες. Περάστε κόσμε.
…Αλλά πέστε να πάψουν επάνω οι φωνές των γυναικών. Και σταματήστε τα δάκρυα για τον Ορέστη. Γιατί κάπου βαθιά στον καθένα μας υπάρχουν κρυμμένοι οι έλληνες. Και περιμένουν.
Το’δειξε ο Θοδωράκης και ο Σολωμός. Το’δειξε ο Καποδίστριας και η Λιογέννητη. Το’δειξε το δώδεκα δεκατρία και ο Τρικούπης. Το’δειξε ο Γοργοπόταμος, ο Καβάφης και το ύψωμα 731 κοντά στο Βεράτι.
Έλληνες θα ειπεί δύο και δύο τέσσερα στη γη. Όχι δύο και δύο είκοσι δύο στον ουρανό.
Έλληνες θα ειπεί να τελείς στους νεκρούς τις χοές της Ηλέκτρας. Όχι κεριά στους νεκρόλακκους και δηνάρια στο σακούλι του τουρκόπαπα.
Έλληνες θα ειπεί να προσκυνάς τακτικά στους Δελφούς το γνώθι σαυτόν. Όχι να κάνεις την εξομολόγηση στους αγράμματους πνευματικούς και στους μαύρους ψυχοσώστες.
Έλληνες θα ειπεί να σταθείς μπροστά στη στήλη του Κεραμεικού και να διαβάσεις το επιτύμβιο: στάθι και οίκτιρον.
Σταμάτα και δάκρυσε γιατί δε ζω πιά. Κι όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήματα: προσδοκώ ανάσταση νεκρών.
Έλληνες θα ειπεί το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα. Κι όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου. Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κώχη του φόβου σου, και να ολολύζεις σα βερέμης.
Ακόμη κι ο Ελύτης, καθώς εγέρασε, τόριξε στους αγγέλους και στα σουδάρια. Τι απογοήτεψη…
Έλληνες θα ειπεί όσο ζεις, να δοξάζεις με τους γείτονες τον ήλιο και τον άνθρωπο. Και να παλεύεις με τους συντρόφους τη γη και τη θάλασσα. Και σαν πεθάνεις, να μαζεύουνται οι φίλοι γύρω από τη μνήμη σου, να πίνουνε παλιό κρασί και να σε τραγουδάνε:
Τρεις αντρειωμένοι εβούλησαν να βγουν από τον Άδη,
Ένας το Μάη θέλει να βγει κι άλλος τον Αλωνάρη
Κι ο Δήμος τ’ αγια-Δημητριού ν’ανοίξει γιοματάρι.
Μια λυγερή τους άκουσε, γυρεύει να την πάρουν.
-Κόρη, βροντούν τα’ασήμια σου, το φελλοκάλιγό σου,
Και τα χρυσά γιορντάνια σου, θα μας ακούσει ο Χάρος.

Δημήτρης Λιαντίνης στη"Γκέμμα" (2000)